"แล้วก็นะ คราวนี้ชายคนนั้นก็…" ผมได้พูดไปกับคนในกลุ่ม "หกล้มจนสะโพกหักไปเลย"

คนในกลุ่มได้หัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่ความสนุกก็จบลงเมื่อหัวหน้าเดินมา

"เอาละ หมดเวลาพักของพวกนายแล้ว" หัวหน้าบอก "นายหน้าขัน มานี่! มีจดหมายมาถึงนาย รับไป!"

"ครับ…" ผมตอบไปพร้อมกับรับจดหมาย

ผมเดินไปที่โต๊ะของตัวเองพร้อมเปิดจดหมาย มันเป็นจดหมายให้ผมไปหาใครซักคนที่ไซต์-20 ผมก็ยังงงๆอยู่เพราะผมเพิ่งมาใหม่ เมื่อผมไปถึงไซต์-20 ผมได้เห็นห้องที่ในจดหมายเขียนไว้ ตอนที่ผมจะเข้าไป เจ้าหน้าที่หน้าห้องได้เรียกตรวจบัตรประจำตัวพร้อมทั้งจดหมายที่ได้รับไป ในใจผมคิดว่า มันคงไม่ใช่การเรียกมาจิบกาแฟและเล่าเรื่องขำขันแน่ๆ เมื่อผมเข้าไป ผมได้พบเจอชายที่นั่งเก้าอี้หันหลังให้ ซักพักเขาก็หันหน้ามาให้แต่ก็ยังเห็นหน้าไม่ชัดเพราะมุมมืดอยู่ดี

"สวัสดี" เขากล่าว "นายคงยังไม่เข้าใจสินะว่านายมาเพื่ออะไร และนายกำลังคุยกับใคร"

"เออ ครับ" ผมกล่าวอย่างมีความกังวลเล็กน้อย

"งั้นฉันแนะนำตัวเลยแล้วกัน ฉันน่ะ คือ O5-13"

ฮะ?!!! O5-13??!!! นี่ฉันไปทำอะไรผิดมาเนี่ย!!! นี่ฉันจะโดนไล่ออกหรือ?!! ความคิดผมมันยุ่งไปหมดแล้ว!!
เหงื่อได้ไหลทั่วตัว หน้าผมร้อนฉ่าและซีดไปเลย

ความเงียบเข้าปกคลุมได้ไม่นานก็ถูกขัดด้วยคำพูดของชายคนนั้นอีกครั้ง "ฉันมีข้อเสนอให้นาย"

"ขะ-ข้อเสนอหรือครับ" ผมพูดอย่างตะกุกตะกัก

"ใช่ ฉันอยากให้นายเป็นผู้ช่วยของฉัน"

"ผะ-ผู้ช่วย"

"นี่ฉันจะบอกอะไรให้ O5 ทุกคนน่ะ มีผู้ช่วยหมดนั่นละ มันแล้วแต่ว่าจะเอาแบบไหน มีตั้งแต่แบบบอดี้การ์ดตามติดไปทุกที่ จนถึง ผู้ช่วยลับๆ ฉันน่ะอยากให้นายเป็นแบบอย่างหลัง อีกอย่าง ฉันอ่านประวัติแล้ว นายน่ะ เป็นคนที่เอาตัวรอดได้เก่งใช่ไหม ฉันต้องการคนแบบนั้น เพราะว่าถ้าภารกิจที่ฉันจะให้นายไปเกิดล้มเหลว นายก็น่าจะเอาตัวรอดได้ ใช่หรือไม่"

"คะ-ครับ"

"ดี อ่อ อีกอย่าง ให้นายจำไว้ ฉันจะติดต่อนายผ่านโทรศัพท์ ไม่ต้องห่วง ฉันมีเบอร์นายแล้ว ฉันจะใช้นามแฝงว่า นายแว่น แล้วกันนะ และสิ่งสุดท้าย เก็บเรื่องการสนทนาครั้งนี้ไว้เป็นความลับด้วย ห้ามเล่าไปให้ใครฟังแม้จัเป็นคนที่นายไว้ใจที่สุดก็ตาม ไปได้ "

ผมเลือกที่จะรีบออกจากห้องนั้นอย่างเร็วเพราะตอนนี้ตัวผมมันสั่นไปหมดในขณะที่อยู่ในนั้น

ตอนนี้ผมก็กลายเป็นคนที่กุมความลับระดับสูงไว้ในมือแล้วน่ะสิ

วัตถุ# SCP-008-TH

ระดับ: Safe

มาตรการกักกันพิเศษ: ให้เก็บ SCP-008-TH-1 และ -2 ไว้ในห้องขนาด 10x10x10 เมตร ในไซต์-20 และ -29 รวมถึงต้องมีเครื่องปั่นไฟสำรองแยกเพื่อกรณีที่เกิดเหตุการณ์ไฟดับ การใช้งานเพื่อการทดลองต้องมีคำอนุมัติจากเจ้าหน้าระดับกวาดล้าง 4 ขึ้นไปอย่างน้อย 2 คน และให้เจ้าหน้าที่ระดับกวาดล้าง 4 ไปประจำที่ห้องของ SCP-008-TH ทั้ง 2 ไซต์ หากใช้งานในสถานการณ์ฉุกเฉินให้ใช้ได้ทันทีแต่ต้องมีเจ้าหน้าที่ระดับ 3 ไปด้วย

รายละเอียด: SCP-008-TH คือ เครื่องจักรขนาด 5x9x9 เมตร มีประตูอยู่ที่ตรงกลางของเครื่อง ข้างในเป็นห้องขนาด 1x1x1 พร้อมทั้งมีสวิชต์อยู่ข้างนอก โดยมีทั้งหมด 2 เครื่อง (ต่อไปนี้ คือ SCP-008-TH-1 และ -2) SCP-008-TH นั้นมีความสามารถในการย้ายมวลสารทั้งอินทรีย์และอนินทรีย์ไปยัง SCP-008-TH อีกเครื่อง อย่างไรก็ตาม หากเกิดข้อผิดพลาดระหว่างการย้ายมวลสาร (เช่น การปิดเครื่อง SCP-008-TH-2 ในขณะที่กำลังใช้งาน SCP-008-TH-1) จะทำให้มวลสารถูกส่งไปที่มิติที่ไม่ทราบทันที แต่หาก SCP-008-TH อีกเครื่องได้ปิดไว้ก่อนแล้ว เครื่องที่เปิดอยู่จะทำการส่งสัญญาณไปที่อีกเครื่องและเปิดใช้งานทันที และส่งมวลสารไปตามปรกติ

หมายเหตุA[Important]:ข้อมูลการทดลองทั้งหมดถูกลบโดย O5

หมายเหตุ1[Notimportant]:เอาจริงๆนะ ใครแม่งเอา Class-D จับยัดเครื่องห่านั่นแล้วส่งไปมิติกระเป๋าของ SCP-106 ฟะ
-นักวิจัยแม็กซ์

วัตถุ# SCP-334-TH

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: [ผมไม่รู้จะเขียนไร…ช่วยด้วย!!]

รายละเอียด: SCP-334-TH เป็นมนุษย์ไม่ทราบอายุและเพศ เมื่อ SCP-334-TH สัมผัสมนุษย์คนอื่นแล้ว เนื้อบริเวณที่สัมผัสกันจะเริ่มหลอมกันเป็นเนื้อเดียว และหากพยายามแยกออกจากกัน จะทำให้ผู้ที่เข้าไปโดนหลอมไปด้วย เมื่อผ่านไปสักพัก ร่างกายของทุกคนจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันและทำให้ SCP-334-TH ไม่ขยับเป็นเวลา 5 นาที หลังจากนั้น SCP-334-TH จะนำร่างของผู้ที่ถูกหลอมเข้าไปออกมาด้วยวิธีการที่ไม่รู้จัก แต่ทว่าจะมีลักษณะที่เหมือนกับก้อนเนื้อ(ต่อไปนี้ขอเรียกว่า SCP-334-TH-A) หากสัมผัสกับ SCP-334-TH-A จะทำให้ SCP-334-TH-A หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของผู้สัมผัส และเมื่อผ่านไป 1 ชั่วโมง ร่างกายของผู้สัมผัสจะถูกยึดครองโดย SCP-334-TH-A และเปลี่ยนสภาพไปเป็นร่างกายก่อนที่จะถูก SCP-334-TH หลอมรวมไปรวมทั้งนิสัยใจคอ ,DNA ,IQ และอื่นๆ เมื่อสัมผัสร่างกายนี้แล้วจะไม่มีผลกระทบใดๆเกิดขึ้น

บันทึกการสัมภาษณ์ SCP-334-TH: [ข้อมูลถูกลบโดย O5 เนื่องจาก SCP-334-TH ไม่ให้ความร่วมมือในการสัมภาษณ์ ข้อมูลนี้จึงไม่มีประโยชน์ในการระบุตัวตนของ SCP-334-TH]

วัตถุ# SCP-???-TH

ระดับ: Keter Safe Euclid Keter

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-??? ถูกกักกันใน ห้องขนาด 20x20 เมตรกันเสียง มีแท็งกระจกขนาด 10x10x10 เมตร ในแท็งนั้นบรรจุด้วยน้ำเค็มอุณหภูมิ 35 องศา และมีที่ซ็อดไฟฟ้าขนาดแรงที่ทำให้หมดสติได้ พร้อมด้วยกล้องวงจรปิดตลอดเวลา และห้ามให้มิผู้ใดเข้าไปในห้องก่อนได้รับอนุญาติ ทุกครั้งที่บุคคลกรคลาส D เข้าไปทำความสะอาดนั้นจะต้องสวมใส่ที่ปิดหู และถูกล้างความทรงจำทันทีหลังออกจากห้อง

คำขอของ SCP-???
ขอให้ย้ายแท็งของเธอออกไปอยู่ข้างนอกแทนที่ในห้อง - อนุญาติ แต่เมื่อถึงฤดูหนาวเธอเกือบหนาวตายเพราะอุณหภูมิน้ำนั้นต่ำเกินไป ดังนั้นเลยย้ายแท็งเธอกลับไปไวข้างในเหมือนเดิม
ขอบุคคลากรคลาส D นั้นมาคุยเป็นเพื่อนเธอ - ไม่อนุญาติ

รายละเอียด: SCP-??? สภาพเป็นหญิงสาวอายุ 17 ปี ท่อนล่างเป็นปลา อายุ[ข้อมูลปกปิด] ความยาว 178 ซม. ผมยาวสีทอง นัตยตาสีฟ้า ผิวขาว ไม่สวมเสื้อ
SCP-??? มีความสามารถในการสะกดจิตสิ่งมีชิวิตทุกชนิด โดยการร้องเพลง ต้องการข้อมูลเพิ่มเติม(SCP-??? สามารถร้องเพลงได้ทุกชนิด รวมกระทั่งเพลงที่ไม่มีใครรู้จักมาก่อน) ผู้สังเกตการจะต้องทำการถูกการทดสอบสภาพทางจิตทุกครั้งก่อนเข้าและออกหลังจากการเฝ้า
SCP-??? นั้นมีความต้องการทางพื้นทางทั่วไปเหมือนมนุษย์ นั้นคือทานอาหาร 3 เวลา อาหารนั้นจะต้องเป็นเนื้อทั้งสิ้น (เนื้อมนุษย์ นั้นคือสิ้งที่ SCP-??? โปรดปรานมากที่สุด)
การพบเห็น SCP-??? มีการแจ้งจากชาวบ้านแถบชายฝัง [ข้อมูลปกปิด] ว่ามีนางเงือกจับมนุษย์ไปกินจนทำให้ชาวบ้านนั้นไปทำประมงไม่ได้ ชาวบ้านทุกคนนั้นได้รับการล้างความจำทั้งหมด

ภาคผนวก 1: จากการทดสอบ SCP-??? สามารถสะกดจิตได้ทุกเพศ แม้กระทั่งสัตว์ ตามใจของSCP-??? แต่ยังไม่สามารถระบุได้ว่าการจ้องมองจะสะกดจิตได้หรือไม่อย่างไร?

ภาคผนวก 2: ยังอยู่ในระหว่างการทดสอบว่าการสะกดจิตของ SCP-??? จะใช้ได้พลังกลับเครื่องบันทึกเสียงหรือไม่?

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-XXX-TH ถูกเก็บเอาไว้ในห้องที่เป็นโรงจอดรถภายในพื้นที่ของไซต์-██ ประตูห้องใช้รหัสในการเปิดเท่านั้น ไม่อนุญาตให้บุคลากรทุกระดับเข้าถึงหรือนำ SCP-XXX-TH ออกมาจากที่กักกันอย่างเด็กขาด รวมทั้งยกเลิกการทดสอบใดๆทั้งหมด การเคลื่อนย้าย SCP-XXX-TH นั้นต้องใช้รถลากเท่านั้น ห้ามติดเครื่องยนต์ของ SCP-XXX-TH เป็นอันขาด

รายละเอียด: SCP-XXX-TH-1 เป็นรถดับเพลิง 10 ล้อ ที่บรรจุน้ำได้ 10,000 ลิตร ที่ดูจากภายนอกแล้วไม่พบถึงความผิดปรกติหรือแตกต่างจากรถดับเพลิงชนิดเดียวกัน SCP-XXX-TH-1 นั้นไม่ได้อยู่ในรายการการซื้อรถดับเพลิงของ██████████ ไม่เคยมีการเติมน้ำหรือน้ำมัน และใช้น้ำได้โดยไม่มีวันหมด เช่นเดียวกับความยาวของสายยาง การตรวจสอบ SCP-XXX-TH-1 นั้นยังคงเป็นไปไม่ได้เนื่องจากการไม่สามารถเปิดตัวถังได้และการเอ็กซเรย์เพื่อตรวจสอบภายในก็พบเพียงแต่น้ำเต็มอยู่ในถังเท่านั้น

ความผิดปรกติของ SCP-XXX-TH-1 จะปรากฎขึ้นตั่งแต่เริ่มติดเครื่องยนต์ เมื่อสตาร์ทรถด้วยกุญแจที่ติดมากับตัวอย่าง¹ ไฟหวอของรถจะติดขึ้นมาทันทีและไม่สามารถปิดได้จะกว่าจะเสร็จภารกิจกู้ภัย หลังจากนั้นจะมี SCP-XXX-TH-2 ที่สวมชุดพนักงานดับเพลิงสีแดงหรือสีขาว² ไม่มีโลโก้หรือตราของหน่วยใดๆบนเสื้อ จำนวน 3-5 คน ปรากฎตัวออกมาใกล้ๆกับตัวรถด้วยวิธีการที่ไม่ทราบ จำนวนคนจะขึ้นอยู่กับภารกิจ SCP-XXX-TH-2 จะขึ้นมาบน SCP-XXX-TH-1 และสั่งให้เจ้าหน้าที่ขับไปยังจุดที่มีไฟไหม้ แต่หากไม่มีคนขับ SCP-XXX-TH-2 ก็จะมาขับเอง และบางครั้งก็ไล่ให้เจ้าหน้าที่ลงไปจากรถ

SCP-XXX-TH-2 จะใช้วิทยุสื่อสารในรถติดต่อกับศูนย์ดับเพลิงที่ไม่ทราบอยู่เกือบตลอดเวลาเพื่อหาเส้นทางไปยังสถานที่ที่มีเหตุไฟไหม้ เมื่อถึงจุดหมาย SCP-XXX-TH-2 จะลงจากรถเพื่อทำการดับเพลิงและช่วยเหลือผู้คนที่ติดอยู่ในอาคาร หลังจากเสร็จภารกิจ SCP-XXX-TH-1 และ -2 จะกลับมายังจุดเดิมที่มีการสตาร์ทรถเกิดขึ้น ก่อนที่ SCP-XXX-TH-2 จะหายตัวไปเมื่อไม่อยู่ในสายตา

อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่มีการสตาร์ท SCP-XXX-TH-1 จะต้องมีเหตุไฟไหม้เกิดขึ้นในพื้นที่รอบๆตัวอย่างในระยะทางประมาณ 3-10 กิโลเมตร ส่วนใหญ่จะเป็นบ้าน อาคาร สิ่งปลูกสร้างต่างๆ และหากใน 10 กิโลเมตร นั้นไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆเลย พวกต้นไม้หรือพื้นที่ว่างๆก็จะเกิดไฟไหม้ขึ้นเลยด้วยวิธีการที่ไม่ปรากฎ

ถึงแม้ว่า SCP-XXX-TH-2 จะทำงานได้ยอดเยี่ยม แต่ก็มีบางครั้งที่ผิดพลาด ทำให้ SCP-XXX-TH-2 บางคนติดอยู่ในอาคารที่ไฟไหม้และเสียชีวิต การเสียชีวิตของ SCP-XXX-TH-2 คนใดคนหนึ่งนั้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงอย่างมาก ส่งผลให้ไม่สามารถสตาร์ท SCP-XXX-TH-1 ในครั้งต่อไปได้อยู่หลายเดือน

ภาคผนวก: ██/██/2010 อาคาร 7 ของไซต์-██ ได้เกิดเหตุไฟไหม้ขึ้นที่ชั้น 2 และ 3 หลังจากที่มีการทดสอบสตาร์ท SCP-XXX-TH-1 โชคดีที่อาคารนั้นเป็นที่เก็บของและเอกสารเก่า และไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ภายหลังจากนั้นก็มีคำสั่งจากผู้อำนวยการไซต์ ไม่อนุญาตให้ทดสอบอะไรกับ SCP-XXX-TH-1 อีกต่อไป

วัตถุ:scp-2601
ประเภท:Keter
มาตราการกักกันพิเศษ:scp-2601 จะถูกกักตัวไว้ในตู้ปลาขนาดยักษ์ มีการเฝ้าระวังตลอดเวลา และกระจกที่ใช้ทำตู้ปลาของมันก็ทนทานแรงชนของมันได้ เจ้าหน้าที่ทุกนายจะถูกกำชับว่า อย่าปล่อยให้มันว่ายน้ำออกนอกเขตที่กำหนด มิฉะนั้น มันจะหนีออกมาฆ่าทุกคนได้ทันที
รายละเอียด:scp-2601 ถูกจัดอยู่ในตระกูลฉลามขาว(Lamnidae) มันมีครีบทั้งหมด 4 ครีบ และมันมีสติปัญญาการรับรู้
ที่เหนือกว่าฉลามทุกตัวบนโลก มันมีรายงานการทำร้ายและกินคน ค่อนข้างมากและมันเจ้าเล่ห์มาก ถึงขนาดหลอกนักล่าฉลามมือฉมังได้ ผิวหนังของมันค่อนข้างทนต่อการถูกทำร้าย เคยมีคนใช้ระเบิดไปปาใส่มัน แต่มันก็รอดมาได่ รูปร่างของมันคล้ายกับฉลามขาวขนาดใหญ่ แต่มีดวงตาสีเหลือง และขนาดใหญ่โตกว่ามาก และการที่ สถาบัน scp จับมันมาได้นั่นก็เพราะเจ้าอสูรร้ายหมายที่จะเข้ามา และหาทางฆ่าทุกอย่างในสถาบัน พูดง่ายๆคือมันกำลังรอเวลาที่ทางสถาบันประมาท แล้วจึงออกไปอะวาด มันจึงถูกจัดอยู่ในประเภท Keter

. ， . ，. ， . ， .， . ，. กำลังร่าง
(พวก•••••• คือขอเว้นไว้ก่อน เดี๋ยวจะกลับมาเติมในภายหลังครับ)
__
วันนี้เป็นวันที่2มกราคม ซึ่งอันที่จริงแล้วมันก็ควรจะเป็นวันหยุดน่ะนะ ถ้าผมไม่ได้มาสายทุกครั้งที่มาทำงาน!!!
"สวัสดี พ่อเค็นตัวน้อย" ดร.ซิมสันทักทายอย่างสนิทสนม
จริงๆแล้ว ผมก็ไม่ได้สนิทอะไรกับเธอมากเป็นพิเศษหรอกนะ หรือถ้าจะพูดตรงๆก็คือผมไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษเลย
แต่เธอก็เป็นคนที่ใจดีและนิสัยดีพอดูเลยล่ะ ถ้าไม่นับเรื่องของแปลกๆ ที่เธอสะสมไว้น่ะนะ (อย่างพวกตุ๊กตาอุนจิแคะขี้มูก!!)
ช่างเถอะ มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า…
หลังจากที่ดร.ซิมสันทักทายผมแล้ว ผมก็เดินตรงไปที่ห้องดร.SXE ใช่ ถึงชื่อเขาจะแปลกๆ แต่ผมก็ไม่เคยเจอหน้าเขาที่เป็นบุคลากรระดับสูงเลยซักครั้ง ผมเดินไปเพื่อนำเอกสารที่หนักตึ้งทั้งลังนี่ไปส่งตามห้องทำงานของพวกนักวิจัยทั้งหลาย โดยเก็บไว้ตามโต๊ะทำงานกับตู้เก็บเอกสารของพวกเขา…

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

พอดีกับที่ผมไปได้ยินเสียงเทปบันทึกเสียงในห้องดังขึ้นเอง
"…ลืมๆมันไปซะเถอะ ยังไงมันก็เป็นอดีตไปแล้ว จะไปแก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรก็ไม่ได้แล้ว…"

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
คงอาจจะเป็นเพราะผมที่เป็นบ้าคิดขึ้นมาเองก็ได้…

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"นี่ผมฝันไปเหรอเนี่ย!?! ช่างเถอะ!! ตอนนี้ต้องรีบไป ปั๊ดโธ่!! วันนี้ก็สายอีกแล้ว"
ผมไปทำงานอย่างเร่งรีบ วันนี้เป็นวันที่สองมกราคมที่ต้องไปเพราะโดนลงโทษที่ไปสาย แต่วันนี้ก็ดันมาสายอีกจนได้!!!!
เมื่อผมไปถึงที่อาคารฯ ผมก็รีบวิ่งเข้าไปที่เคาเตอร์เพื่อรับลังเอกสารฯเพื่อจะนำไปส่ง
"สวัสดี พ่อเค็นตัวน้อย" ดร.ซิมสันทักทายอย่างสนิทสนม
วันนี้เธอก็ทักผมแบบนี้อีกแล้ว เหมือนกับที่เมื่อคืนผมฝันเลย ช่างเถอะ มันคงบังเอิญล่ะมั้ง

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"….ก็จริง ที่อดีตเราไม่อาจแก้ไข แต่ก็ยังปล่อยวางได้
แต่ทว่า อดีตไม่อาจลบลืม ตามหลอกหลอนอยู่ทุกวัน..ทุกคืน
เหตุการณ์ร้ายๆยังคงฝังลึกอยู่ในหัว และแสดงตลอดมาจนถึงวันนี้
หวาดระแวงกับภาพความทรงจำ…ที่ไม่น่าจดจำ
ตอกย้ำซ้ำเติมในความฝัน หลอมรวมกับปัจจุบัน จนเราแยกไม่ออกแล้ว ว่าอะไรคือความจริงหรือฝันร้าย
เหตุการณ์เลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นในอดีต จะยังคงเกิดขึ้นอีกในอนาคต
โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นในความฝัน จะเกิดขึ้นอีกหลายครั้งในความจริง
และทุกอย่างจะยังคงวนเวียนเกิดขึ้นอีกไม่จบไม่สิ้น…."

"…ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก ทุกสิ่งจะหวนกลับมาใหม่ และในที่สุดแล้ว มันจะเป็นความจริงที่น่าสยดสยอง เป็นฝันร้ายที่ไม่มีวันตื่น และเป็นโศกนาฏกรรมที่ไม่มีตอนจบ…"

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"…ยังคงเป็นเสียงกรีดร้องที่แม้แต่พระผู้เป็นจ้าวก็ไม่เคยได้ยิน และจะไม่มีใครได้ยินเลย…"

เป็นวันอีกวันที่….

เอกสารก็ยังท่วมหัว!!!

ตอนเช้าก็กินแต่กาแฟกับขนมปัง 1ชิ้น มาถึงก็โดยหัวหน้าด่าเรื่องการเขียนรายงานผิด! จะเรื่องมากไปไหนวะไอหัวหน้าคนนี้

เฮ้อ… ก็คงได้แต่ทนละมั้ง ตั้งแต่ที่ไม่มีใครรับเราทำงานจนพ่อเสนอให้งานที่บริษัทพ่อ… ไม่นึกเลยว่าจะเป็นที่แบบนี้….

เราก็ยังไม่เคยเห็นพ่อในที่นี่เลย

ยังไงซะผมก็คงต้อง…

"ประกาศถึงทุกคนที่อยู่ในไซต์-20 ขอให้รายงานตัวที่ประตูทางออกหมายเลข 1 , 2 หรือ 3 เดี๋ยวนี้!" เสียงประกาศดังมา

"ไซต์นี้กำลังประสบปัญหาการกักกันรั่วไหลของ SCPs ประเภท Keter และ Euclid หลายตัว" เสียงวิทยุดังมา "การปิดตายไซต์จะเริ่มภายใน 30 นาที"

เชี่ยแล้วไง ผมอยู่ห่างจะประตูที่ใกล้ที่สุดตั้ง 10 เมตร แล้วผมจะไปถึงยังไงละเนี่ย!

"ทุกคน" หัวหน้าบอก "ถ้ายังอยากมีชีวิตรอด ตามผมมา!"

ผมได้ยินดังนั้น ผมจึงวิ่งไปพร้อมกับเพื่อนผมอีก 8 คน

"เชี่ย!!!! หยุด!!" หัวหน้าตะโกนเสียงดัง

"อะไรเนี่ย!" เพื่อนผมพูด

"นะ-นี่มัน…"

กองศพของกลุ่มที่มาก่อนหน้าเราถูกประตูไฟฟ้าช็อตตายทั้งหมดอยู่เบื้องหน้าเรา

"เอาละ ทางนี้ตันแล้ว เราคงต้องหาทางอื่น" หัวหน้าบอก "ตามมา!"

เราวิ่งไปที่ประตูหมายเลข 3 ซึ่งเป็นประตูที่ใกล้ที่สุด เมื่อเราใกล้ถึง ผมได้ยินเสียงปืนปะทะกัน

พวกเราทุกคนอยู่ข้างหลังกำแพงหมด ผมยื่นหน้าออกไป ผมก็เห็นหน่วย MTF กับพวก… เออ ผมก้ไม่รู้หรอก

"ไอพวกเหี้ย!!" หนึ่งในหน่วย MTF พูด "มาตอนที่ได้จังหวะพอดีเลย! พวกแกรู้ได้ไงว่าวันนี้มีการกักกันรั่วไหลน่ะ"

"ก็พวกนายมันโง่เง่าเต่าตุ่นจนไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยน่ะสิ" หนึ่งในหน่วยทหารฝั่งตรงข้ามพูด

"ลงนรกไปเหอะ ไอพวกเคออส!" หน่วย MTF พูด

พวกเราทุกคนก็ต่างค่อยๆย่องไปที่ทางอื่นโดยเร็ว เพราะรู้ดีว่าทางนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว จึงวิ่งไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปประตูหมายเลข 1 ทันที แต่ปัญหาคือ…

"อ้าว ลิฟต์รับได้แค่ 5 คนต่อครั้ง" หนึ่งในหน่วยวิจัยบอก

"งั้นเอางี้" หัวหน้าบอก "อีก 5 คนที่ไมได้ไปต้องอยู่ที่นี้ ที่เหลือเข้าไปในลิฟต์เลย เดี๋ยวผมจะมารับพวกคุณอีกที"

ผมกับเพื่อนอีก 4 คนเป็นผู้โชคร้ายที่ได้นั่งรอลิฟต์ เย่ ถ้า SCP แบบ Keter มาเจอพวกเราจะเป็นไงเนี่ย!

ซักพักหนึ่งลิฟต์ก็ได้ขึ้นมา แต่คนที่อยู่ข้างในไม่ใช่หัวหน้าแต่เป็นศพของเขาและนักวิจัยที่อยู่ในนั้นรวมทั้งหน่วยทหารที่เจอในครั้งแรก ณ ประตูหมายเลข 3

"พวกนายมันพวกของ SCP นี่หว่า" เขากล่าว "งั้นก็ตายไปเหอะ"

ว่าแล้วเขาก็หยิบปืนมาสาดใส่จนตายไปอีก 4 คน ตอนนี้เหลือผมคนเดียวแล้ว ผมตัดสินใจหนีไปและหาผู้รอดชีวิตคนอื่น

"ประกาศไปยังทุกคนในไซต์-20 ที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ โปรดไปรายงานตัวที่เชลเตอร์อพยพเดี๋ยวนี้ การปิดตายไซต์ได้เริ่มขึ้นแล้ว" เสียงประกาศดังขึ้น

ใช่แล้ว!! ผมแค่ต้องไปที่นั้น ทุกคนต้องอยู่นั้นแน่ๆ ผมต้องวิ่งไปที่นั้นโดยเร็วทันที

และผมก็เจอจริงๆ แต่ผมเจอแค่แกมม่า แมรี่ แต่ผมก็เจอคนที่ไม่คาดฝันด้วย อย่าง…

"โอ้ นี่นายก็ยังมีสติพอที่จะมาที่นี่ด้วยเหรอ" ดร.รัน พูด

"เอาเถอะครับ ไหนๆก็มารวมกันแล้วนะ พวกเราก็ต้องรอที่นี่อีกหลายชั่วโมงนะครับ" แกมม่าพูด

ดร.รัน!!! เขามาได้ไงเนี่ย!!!

"เฮ้อ ถ้าฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาเอาเอกสารที่ฉันลืมไว้ในครั้งก่อน ฉันน่าจะสบายไปแล้ว!" ดร.รัน สบถขึ้นมา

"เอาน่าครับ ยังไงซะ พวกเราก็ต้อง'ติดเป็นกาว'อยู่ที่นี่ละครับ"ผมพูด

แกมม่ากับแมรี่หัวเราะยกเว้นดร.รัน

"เวลาแบบนี้นายยังจะเล่นมุกอีก เฮ้อ จริงๆเลยนะ" ดร.รัน

"แต่เวลาแบบนี้ทุกคนจำเป็นต้องใจเย็นนะครับ" ผมพูด

"เอาเถอะ ยังไงซะ ฉัน…" ดร.รันพูดยังไม่ครบประโยคก็มีเสียงดังแทรกขึ้น

"ว้าย!!!" แมรี่ร้องเสียงดัง

"เชี่ยแล้วไง" ผมอุทานขึ้นเพราะ…

"แนะๆ มาซ่อนที่นี่เหรอ คิดว่าเราจะไม่เจอหรือไง" พวกทหารฝั่งตรงข้ามพูดขึ้น

"ไอพวกเคออส!!!!" ดร.รันพูดเสียงดังขึ้น

[เดี๋ยวมาทำต่อ]

วัตถุ# SCP-032-TH

ระดับ : Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-032-TH จะอยู่ในการดูแลของบุคลากรสถาบันอย่างใกล้ชิด ให้ทำการกักกัน SCP-032-TH ไว้ในห้องที่ทำจาก████████ ขนาด 20x10x5 ม. ที่มีการตกแต่งให้มีสีสันสวยงาม จะทำการส่งเสบียงอาหารและนำ้ผ่านบุคลากรที่ได้รับมอบหมาย และส่ง Class-D ที่ไม่มีประวัติการทำร้ายร่างกายใดๆ สุขภาพจิตต้องปรกติ และมีนิสัยเข้าสังคมได้ดีอย่างน้อย 3 คนเข้าไปในห้องทุกๆอาทิตย์ โดยจะเปลี่ยน Class-D ทุกๆเดือน (ยกเว้นเสียแต่คนที่ SCP-032-TH นั้นขอเป็นกรณีพิเศษ ให้ O5 พิจารณาและตัดสินใจอีกครั้ง รวมถึงความสมัครใจของ Class-D นั้นๆด้วย)

การเข้าถึง SCP-032-TH จะต้องได้รับการอนุมัติจาก O5 เท่านั้น โดยการเข้าถึง SCP-032-TH จะต้องมีนักวิจัยระดับ 4 คอยสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่างจากการปฏิบัติการนั้นมากกว่า 3 เมตร หากเข้าถึงโดยไม่ทำตามระเบียบจะทำการกำจัดทันที

รายละเอียด: SCP-032-TH ถูกค้นพบโดยชาวบ้านในชนบทประเทศ█████ โดยพบ SCP-032 ในเศษเสี้ยวของอุกกาบาตที่ตกลงมา โดย SCP-032-TH มีลักษณะเป็นหญิงเชื้อสายเอเชีย เธอชื่อว่า "คลาร่า" ปัจจุบันมีอายุ 20 ปี สูง ███ ซม. มีนิสัยร่าเริง นัยน์ตาสีฟ้า ผิวสีขาว ผมตรงสีดำ SCP-032-TH จำเป็นต้องได้รับการพูดคุย การเล่น หรือได้เข้าร่วมสังคมเป็นอย่างมาก หากไม่ได้รับสิ่งเหล่านี้เป็นเวลานานๆ SCP-032-TH จะพยายามทำการหลบหนีและอาจจะทำ 032-TH-K-█████ (ดู ภาคผนวก-1)

SCP-032 มีพลังในการฟึ้นฟูตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งสิ่งของใดๆด้วยวิธีการที่ไม่รู้จัก

ในบางครั้ง SCP-032-TH จะมีการสนทนากับบางสิ่งที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้โดยสนทนาผ่านทางช่องมิติที่ SCP-032-TH เปิดขึ้นด้วยการใช้มือแหวกอากาศ โดย ดร.█████ ได้อ้างว่า SCP-032-TH มักจะชอบสนทนากับพระเจ้า เทวดา โฮโมเซเปียนในยุดดึกดำบรรพ์

SCP-032-TH ไม่มีขีดจำกัดอายุขัยที่แน่ชัด และยังอยู่ในลักษณะที่ถูกทำลายได้ยากมาก จนอาจอยู่ในลักษณะที่ไม่สามารถทำลายได้จากการทดสอบด้วยวิธีต่างๆ (ดู ภาคผนวก-2) โดยทุกๆครั้งที่ SCP-032-TH ถูกทำลาย ชิ้นส่วนสสารสีเนื้อก้อนกลมจะค่อยๆเคลื่อนที่มารวมตัวกันจนกลายเป็น SCP-032-TH เช่นเดิม

ภาคผนวก-1: การกระทำการ 032-TH-K-█████ ของ SCP-032-TH วันที่ ██/██/20██
SCP-032-TH ได้ทำการหลบหนีออกมาจากไซต์ ██ ในลักษณะที่ผิดปกติไปจากเดิม โดยนัยน์ตาเล็กลงไปจากเดิมหลายเท่า ปากฉีกยิ้มเหมือนพวกวิปริต ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด และเศษเนื้อหรืออวัยวะของมนุษย์ SCP-032-TH ถือมีดเล่มหนึ่งไว้ด้านหนึ่ง พร้อมกับสิ่งที่คล้ายขนมคัพเค้กที่เต็มไปด้วยเลือดและเศษอวัยวะของมนุษย์ ในเหตุการณ์ครั้งนี้ SCP-032-TH ถูกเลื่อนระดับเป็น Keter ชั่วคราว พร้อมกับการฆ่าพลเรือน D-Class นักวิจัย ผู้คุม และบุคลากรของ SCP รวมกันไปกว่า █████ คน โดยอวัยวะของผู้ถูก SCP-032-TH ฆ่าจะถูกอัดแน่นอยู่ในขนมคัพเค้กบนมือของ SCP-032-TH

ในขณะเกิดเหตุการณ์ 032-TH-K-█████ SCP-032 ได้ถูกจับกุมโดย ดร.█████ และ D-Class จำนวนหนึ่ง ในลักษณะตามปกติ โดยที่ไม่พบร่องรอยของมีดและขนมคัพเค้กชิ้นนั้นเลย ซึ่ง ดร.█████ และ D-Class จำนวนนั้นได้พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า"พอ" SCP-032 เริ่มกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม มีดและขนมคัพเค้กบนมือเธอก็จางหายไปพร้อมกับคราบเลือดที่ติดตามร่างกายของเธอ

ภาคผนวก-2:

เอกสารอ้างอิงการทำการปฏิบัติการการทำลาย SCP-032 ที่เกือบจะประสบความสำเร็จที่สุด

เอกสารบันทึกเหตุการณ์การทำการปฏิบัติการการทำลาย SCP-032 ครั้งที่ 1

• การทดสอบ - ใช้อาวุธปืน 9 mm ยิงใส่บริเวณกลางหัวของ SCP-032
• ผลการทดสอบ - หัวของ SCP-032 กระจายออกไปเป็นสสารสีเนื้อกับของเหลวสีแดงเลอะทั่วห้อง แต่ร่างไม่มีหัวของ SCP-032 ยังคงยืนอยู่ได้ แต่ไม่มีปฏิกิริยาอื่นๆปรากฏนานกว่า 30 วินาที ก่อนที่สสารสีเนื้อจะกระโจนกลับมาที่ส่วนคอ แล้วรวมกลับมาเป็นหัวเช่นเดิม จากการตรวจสอบพบว่าสสารสีเนื้อเป็นสารที่ SCP-032 มีในตัวมากที่สุด และพบว่าของเหลวแดงอาจจะเป็นเลือดของ SCP-032

เอกสารบันทึกเหตุการณ์การทำการปฏิบัติการการทำลาย SCP-032 ครั้งที่ 27

• การทดสอบ - นำร่างของ SCP-032 เข้าไปในเครื่องบดเนื้อ
• ผลการทดสอบ - สภาพของ SCP-032 เมื่ออกมาเป็นสสารสีเนื้อ โดยไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้เมื่อจับหรือสัมผัสปรากฏให้เห็นนานกว่า 1 นาที ก่อนทั้งหมดจะกลับมารวมเข้าด้วยกันใหม่เช่นเดิม

เอกสารบันทึกเหตุการณ์การทำการปฏิบัติการการทำลาย SCP-032 ครั้งที่ 61

• การทดสอบ - ให้ SCP-032 ดื่มกรดชนิดกัดกร่อนรุนแรงมาก ที่ถูกเรียกว่า กรด██████
• ผลการทดสอบ - จากการตรวจสอบอวัยวะภายในร่างกายของ SCP-032 หลังจากการดื่มกรด██████ พบว่าตั้งแต่ส่วนของลำคอลงไปทุกอย่างถูกกัดกร่อนจนเหลือแต่ความว่างเปล่า โดย SCP-032 ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างไร พร้อมทั้งยังบอกว่า กรด██████ เหมือนเครื่องดื่มน้ำอัดลมทั่วๆไป และเมื่อผ่านไปราวๆ 3 นาทีอวัยวะภายในที่ถูกกัดกร่อนก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นเช่นเดิม

เอกสารบันทึกเหตุการณ์การทำการปฏิบัติการการทำลาย SCP-032 ครั้งที่ 97

• การทดสอบ - นำ SCP-032 เข้าไปในเตาไฟที่ทำมาจากโลหะจุดหลอมเหลวสูง โดยเปิดทำงานในอุณหภูมิ ████ องศาเซลเซียส
• ผลการทดสอบ - SCP-032 ค่อยๆละลายและสลายกลายเป็นผงในที่สุด และเมื่อนำผงนั้นออกมาจากเตาไฟ ภายในเวลาไม่มากกว่า 10 นาที ผงเหล่านั้นค่อยๆเพิ่มขนาดและเปลี่ยนโครงสร้างจนกลายเป็นสสารสีเนื้อ แล้วกลับมารวมตัวกลับมาเป็น SCP-032 เช่นเดิม

เอกสารบันทึกเหตุการณ์การทำการปฏิบัติการการทำลาย SCP-032 ครั้งที่ 150 (ครั้งสุดท้าย)

• การทดสอบ - ยิง SCP-032 ด้วยปืนสลายมวลสารระดับอะตอม
• ผลการทดสอบ - ไม่มีร่องรอยของสสารสีเนื้อหรือเศษผงใดๆในบริเวณ 100 เมตรจากที่ถูกยิง แต่กลับพบว่า SCP-032 ได้ปรากฏตัวออกมาจาก[ข้อมูลปกปิด]

หมายเหตุ:ผมว่าเราอย่าไปพูดถึงเรื่องนี้ดีกว่านะ -ดร.█████

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ : Safe

มาตรการจัดเก็บพิเศษ : ให้จัดเก็บ SCP-XXX ไว้ในลิ้นชักในไซต์-██ โดยที่กุญแจจะต้องอยู่กับเจ้าหน้าที่ระดับ 3 คนใดคนหนึ่ง หากมีการสับเปลี่ยนผู้ดูแลกุญแจจะต้องแจ้งในศูนย์ทราบภายใน 36 ชั่วโมง

การจะนำเทปไปใช้จะต้องขออนุญาตเจ้าหน้าที่ระดับ 3 ขึ้นไปเสียก่อน และต้องได้รับความเห็นชอบจากเจ้าหน้าที่ระดับ 2 อย่างน้อยสองคนจึงจะอนุมัติ

หลังจากการใช้งาน SCP-XXX-TH แล้ว ให้ทำการกักกันผู้ที่ชม SCP-XXX-TH ไว้เป็นเวลา 24 ชมและให้พบจิตแพทย์เพื่อตรวจสอบสุขภาพจิตโดยทันที

รายละเอียด: SCP-XXX-TH คือเทปการแสดงงานเทศกาลและการเต้นรำในโรงเรียนมัธยม████████ ในประเทศญี่ปุ่น ตามที่เขียนในเทปนั้น คาดว่าน่าจะถูกถ่ายไว้ในวันที่ ██ เดือนมิถุนายน ปี 18██ สภาพของเทปนั้นมีรอยแตกเล็กน้อยตรงหัวมุม และก็เริ่มเหลืองตามกาลเวลา

การเปิดเทปนี้นั้นไม่สามารถเปิดได้กับเครื่องเล่นเทปส่วนใหญ่ได้ แต่กลับพบว่ามันกับเปิดติดในเครื่องเล่นเทปจากญี่ปุ่นรุ่น ████████ เท่านั้น

เนื้อหาในคลิปมีความยาวราวๆ 45 นาที โดยที่ในคลิปนั้นมีเสียงดนตรีอยู่บ้าง มีเสียงพูดอยู่บ้างเล็กน้อยซึ่งมันเบามากจนไม่สามารถจับใจความได้ทั้งหมด เนื้อหาในคลิปจะเป็นการถ่ายการฝึกซ้อมการเต้นรำกลางสนามในโรงเรียน สลับกับการถ่ายการจัดบอร์ด ตกแต่งห้องต้อนรับงานเทศกาลบ้าง

แต่ทว่าเมื่อทำการตรวจสอบเเล้ว พบว่าในวันที่ ██ เดือนมิถุนายน ปี 18██ นั้นทางโรงเรียนมัธยม████████ นั้นไม่ได้เปิดการเรียนการสอนแต่อย่างใดเนื่องจากเป็นวันอาทิตย์ และเมื่อตรวจสอบบุคคลในภาพทั้งหมดนั้นมีเพียง 30% เท่านั้นที่มีตัวตนอยู่จริง และเมื่อไปสอบถามบุคคลทั้งหมดก็พบว่าพวกเขาไม่รับรู้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อวิดีโอนี้ถูกเปิดขึ้น และมีผู้ชมนั้น ผลกระทบของมันนั้นแทบจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้ที่ชมมักจะชมมันต่อไปตามปกติคล้ายๆกับว่าเขากำลังดูวิดีโอทั่วๆไป แต่เมื่อวิดีโอจบลง ผู้ชมส่วนมากจะเกืดอาการประสาทหลอน และเป็นโรคจิตไปโดยปริยาย ภายใน 24 ชม และมีโอกาสน้อยมากที่จะมีสุขภาพจิตที่ปรกติหลังจากดู SCP-XXX-TH นี้แล้ว

นี่คือเนื้อหาภายในคลิป บันทึกไว้ในวันที่ ██ เดือนเมษายน ปี 20██

• 00.00-10.00 นาที
• คลิปนี้เปิดตัวด้วยสัญลักษณ์ของโรงเรียน และมีเสียงดนตรีดังขึ้น ภายหลังทราบว่าคือเพลงมาร์ชของโรงเรียน พอถึงช่วง 08.26 จึงเริ่มมีภาพภายในห้องพักครูเหล่าอาจารย์ทำการเตรียมของใส่กล่อง ไม่ทราบว่าข้างในนั้นคืออะไรเนื่องจากภาพไม่ชัด
• 10.00-25.00 นาที
• หลังจากนั้นภาพก็ตัดมายังภาพนักเรียนที่กำลังจัดบอร์ดหน้าห้องของตน แต่ก็ไม่สามารถทราบได้ว่าเนื้อหาในบอร์ดนั้นคืออะไร สลับกับการถ่ายที่โรงยิมที่มีเหล่านักเรียนที่กำลังซ้อมเต้นอยู่ ตลอดทั้งคลิปมีเสียงพูดดังอยู่ตลอดเวลาแต่จับใจความไม่ได้
• 25.00-40.00 นาที
• ภายในช่วงเวลานี้ภายนอกก็คือการถ่ายตามส่วนต่างๆของโรงเรียนซึ่งแทบทุกส่วนก็มักจะมีนักเรียนหรืออาจารย์กำลังซ้อมเต้นอยู่ แต่เมื่อตัดเสียงรบกวนดูแล้ว (ตลอดทั้งคลิปมีเสียงดังระงมอยู่ตลอดเวลา) พบว่ามีเสียงหอบอยู่ เมื่อเวลาผ่านไปถึงช่วง 24.35 พบว่าตากล้องนั้นนั่งอยู่พร้อมๆกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อนว่า"มันไม่มีอยู่จริง…..ม….มันคือภาพลวงตา…"หลังจากนั้นแค่ครู่เดียวก็มีเหล่านักเรียนพุ่งเข้ามารุมกระชากตากล้องคนนี้ และ ภาพก็ตัดไปเป็นภาพสภาพตากล้องที่เหลือเพียงท่อนบน แขนขาขาดและลูกตาถูกควักออกไป พร้อมทั้งมีเสียงหัวเราะของเด็กมาจากหลังกล้อง เมื่อถึง 39:58 จึงปรากฎภาพแบบซูมไปที่หน้าของนักเรียนที่ยืนหัวเราะโดยมีหน้าตายิ้มแบบฉีกปาก ตาสีดำทั้งตา ผิวสีขาวซีด และมีเลือดไหลออกมาจากตา อย่างรวดเร็ว
• 40.00-50.00น นาที
• หลังจากนั้นภาพก็เหมือนจะทำการย้อนกลับไปในห้องพักครูเหมือนเดิม แต่กลับพบว่าภาพนั้นชัดขึ้นมากจนพบว่าสิ่งที่อยู่ใน กล่องนั้นคืออวัยวะของคนส่วนต่างๆ ภาพตัดไปยังบอร์ดหน้าห้องเรียนต่างๆที่ตกแต่งไปด้วยลูกตา มือ แขน ขา และอวัยวะอื่นๆ เทปได้ย้อนไปมาอยู่อย่างนี้จนกระทั่งภาพดับไป
• 40.00-45.00 นาที
• คราวนี้ดูเหมือนว่ากล้องนั้นจะวางอยู่กับที่ มันถูกตั้งในห้องเรียน █/█ มีฉากการฆาตกรรมระหว่าเด็กนักเรียนกับคุณครูที่ไม่มีอยู่จริง เด็กนักเรียนได้รุมกระชากเครื่องในของคุณครูบนโต๊ะในห้องเรียน พร้อมทั้งมีเสียงหัวเราะแบบที่ปรากฎในช่วง 39:58 - 40:00 ค่อยๆดังขึ้นจนถึงขีดสุดและตัดภาพไปทันที

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ : Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: ให้ทำการกักกัน SCP-XXX-TH ให้อยู่ที่โบสถ์██████████ โบสถ์แห่งนี้ต้องมีกำแพงล้อมรอบตัวอาคาร มีป้ายเขียนว่าโบสถ์ได้ปิดทำการและย้ายไป ณ ที่อื่นแล้ว จนท.ขององค์กรจะใช้ประตูที่เชื่อมต่อกับทางใต้ดินเป็นทางเข้าออกจากโบสถ์เท่านั้น บริเวณรอบๆโบสถ์มีจนท.ปลอมตัวเป็นคนสวนกับคนดูแลสุสานประมาณ 3 คน คนที่บุกเข้ามาจะโดนลบความทรงจำและปล่อยตัวไปทันที

หากต้องการทดลองกับ SCP-XXX-TH จำเป็นต้องมีการอนุมัติจากบุคลากรที่รับผิดชอบการกักกัน และต้องมีจนท.อยู่ด้วยอย่างน้อย 3 คนขึ้นไปในการทดลองด้วย ทุกคนจำเป็นต้องอยู่ในระยะสายตาของกันและกัน หากมีบุคลากรคนใดคนหนึ่งหายไป ทุกคนที่อยู่ในตัวอาคารจะต้องออกจากตัวอาคารทันทีโดยทันที

การวิจัยทั้งหมดถูกยกเลิกไปด้วยสาเหตุในความเสี่ยงในการสูญเสียบุคลากรที่มากเกินจำเป็น

รายละเอียด: SCP-XXX-TH เป็นตุ๊กตานาฬิกาเต้นระบำขนาดใหญ่อยู่ในโบสถ์██████████ มีอายุเก่าแก่ 300 ปี จะดังวันละ 2 เวลา ทุกครั้งที่นาฬิกาดังจะมีตุ๊กตาหุ่นยนต์แต่งตัวแบบต่างๆจำนวน 17 18 19 20 ตัวออกมาจากทางขวาของช่องหน้าเลื่อนไปตามรางแล้วเคลื่อนไหวตามจังหวะประกอบตามเพลงไปทางซ้ายของนาฬิกาจนเข้าไปในช่องหน้าเลื่อนทางซ้าย

สิ่งผิดปรกติจาก SCP-XXX-TH ยังตรวจสอบไม่ได้ หากมีคนเข้าไปในโบสถ์ที่มี SCP-XXX-TH ตามลำพังหรือไม่อยู่ในสายตาของคนใดๆ คนนั้นก็จะหายสาบสูญไปโดยทันที อุปกรณ์จับภาพก็ไม่สามารถตรวจสอบได้ หลังจากนั้น ในขณะที่ ก็จะมี SCP-XXX-TH ที่เหมือนกับคนที่หายสาบสูญไปออกมาเต้นระบำโดยจะมีรูปร่างลักษณะคล้ายคลึงกันกับ ณ เวลาที่หายสาบสูญไป เคยมีการตรวจสอบ SCP-XXX-TH ขณะที่กำลังทำงาน ได้พบเจอส่วนของยางทำจากผิวหนังคนแต่ผสมรวมอยู่กับพอลิเมอร์ เครื่องในโดนเอาออกไปแทนด้วยเครื่องจักรที่ขยับตามเพลงแทน

ภาคผนวก: ภายหลังสงครามโลกที่ 2 โบสถ์ได้เปิดใช้งานอีกครั้ง แต่ในขณะนั้นไม่มีผู้ใดพบเจอห้องที่มี SCP-XXX-TH จนกระทั่งปี 1995 โบสถ์ได้ปรับปรุงใหม่ จึงเจอห้องของ SCP-XXX-TH ที่ซ่อนอยู่ในด้านหลังของรูปภาพภูเขา เนื่องจากมีกำแพงอิฐปิดเอาไว้จึงไม่สามารถพบเจอก่อนหน้านี้ได้ ไม่มีข้อความหรือบันทึกอะไรที่บอกเรื่องของ SCP-XXX-TH เว้นแต่ก้อนหินขนาด 10 กิโลกรัมวางขวางรางเดินของ SCP-XXX-TH อยู่ เมื่อคนงานเอาหินออก SCP-XXX-TH จึงทำงาน ทางสถาบันได้รับเอกสารจากจนท.ว่ามีคนหายตัวไปในโบสถ์นี้ 17 คน และไม่กลับออกมา บาทหลวงกับคนอื่นได้เห็นตุ๊กตามีหน้าเหมือนกับคนที่หายตัวไป ก่อนที่จะโดนกักกัน พร้อมทั้งลบความทรงจำผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดและปลูกถ่ายความทรงจำปลอมแทน

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-XXX ตั้งอยู่บนโต๊ะในห้องทดสอบที่ถูกออกแบบให้เหมือนเป็นห้องเรียน ขณะที่ไม่มีการทดสอบวัตถุต้องอยู่ให้ห่างจากมนุษยที่อายุระหว่าง3-12ปี ตลอดเวลา การทดสอบจะทำในห้องSCP-XXXเท่านั้น และต้องไม่มีมนุษย์ที่อายุเกินกว่านี้อยู่ภายในห้องเด็ดขาด กาารสังเกตการณ์ทำผ่านกล้อง CCTV ผู้ทดสอบที่ได้รับผลกระทบจะถูกนำตัวออกจากห้องและลบความทรงจำก่อนจะปล่อยตัวไป

รายละเอียด:

ภาคผนวก:

กลุ่มที่น่าสนใจ

“บริษัท คลีนคัฟแอนด์คีฟ จำกัด” (Clean,Cuff and Keep Company Ltd.)

รายละเอียด : จากการพบเจอกลุ่มดังกล่าวของสถาบันในเวลาต่างๆนั้น สถาบันได้รับข้อมูลที่มาของตัวตนของบริษัทดังกล่าวเพียงน้อยนิด
โดยบริษัทบริษัท คลีนคัฟแอนด์คีฟ จำกัดนั้นเดิมชื่อ บริษัท คลีนแอนด์คีฟ จำกัด ได้ถูกก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในปี 1963 โดยก่อตั้งโดยนายฮันเตอร์ แบรดลี่ย์ สมิทธีน (Hunter Bradley Smithine) (ชื่อไทย : นายฮันตา สมิทธีน) โดยภายใต้ชื่อนั้น บริษัทได้จดทะเบียนเป็นบริษัทรับทำความสะอาดสถานที่บริเวณที่มีการจัดแสดงคอนเสิร์ตหรืองานอีเวนต์ต่างๆ โดยจะไม่มีการจำกัดถึงขนาดหรือสถานที่ตั้งของงานดังกล่าว บริษัทดังกล่าวนั้นมีที่ตั้งอยู่ในมลรัฐเทกซัสและจากข้อมูลในปี 1969 นั้น บริษัทมีพนักงานทั้งสิ้น 83 คน. ซึ่งต่อมา บริษัทได้ปิดกิจการในปี 1970 ซึ่งเป็นปัญหามาจากการบริหารงานภายในที่ไม่มีประสิทธิภาพและต่อมานายฮันเตอร์นั้นได้ถูกขึ้นสถานะเป็นบุคคลล้มละลายในปี 1971

ส่วนประวัติของนายโจนาธานนั้นไม่พบว่าเป็นพลเมืองของประเทศสหรัฐอเมริกา แต่ทว่าเป็นลูกครึ่งสัญชาติไทย-อังกฤษ ซึ่งตัวนายโจนาธานนั้นเกิดและโตในประเทศไทย.

ในปี 1971 นายโจนาธานนั้นได้หายสาบสูญไปจากภูมิลำเนาของตนโดยกรณีพิเศษโดยนายฮันเตอร์นั้นได้หายสาบสูญไปในระหว่างการสำรวจพื้นที่ทางตอนเหนือของประเทศไทย ในเวลาประมาณ 14:55 เครื่องบินโดยสารส่วนตัวของนายฮันเตอร์นั้นได้หายไปจากจอเรดาห์ของหอบังคับการบินบริเวณจังหวัดตาก เจ้าหน้าที่ได้ลงค้นหาซากเครื่องบินดังกล่าว แต่ไม่พบเศษหรือซากของเครื่องบิน ในปี 1973 นายฮันเตอร์ได้ถูกประกาศว่าเสียชีวิตอย่างเป็นทางการ

เจ้าหน้าที่สืบสวนได้ตั้งข้อสันณิฐานว่านายฮันเตอร์นั้นได้เป็นผู้เปลี่ยนเส้นทางการบินของตนเพื่อออกปกปิดตัวตนและพยายามหลบหนีออกจากประเทศเพื่อหนีการชำระหนี้ของตน แต่ทว่าด้วยหลักฐานจากการสืบสวนภาคสนามนั้น ไม่พบความเชื่อมโยงของการเปลี่ยนทิศทางการบิน เนื่องจากบุคคลท้องที่จังหวัดตากนั้นได้ระบุเพียงว่า “เครื่องบินนั้นบินเข้าไปในบริเวณป่าแล้วหายไปเลย”

สถาบันได้พบเห็นกับบริษัท คลีนคัฟแอนด์คีฟ จำกัด ครั้งแรกจากเหตุการณ์ ████ ซึ่ง หลังจากเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวได้ไม่นาน เจ้าหน้าที่ของสถาบันพบบุคคลที่สวมชุดป้องกันสารเคมีจำนวน 4 คนกำลังทำการเก็บกวาดพื้นที่ เจ้าหน้าที่สถาบันได้ทำการเตือนแต่ทว่าบุคคลดังกล่าวแต่ทว่าบุคคลเหล่านั้นไม่สนใจในคำเตือนของเจ้าหน้าที่สถาบัน เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสถาบันรุดไปยังที่เกิดเหตุ บุคคลทั้งสี่นั้นได้หายไปทันที โดยมิได้ทิ้งร่องรอยไว้ มีเพียงนามบัตรที่เสียบไว้ในกระเป๋ากางเกงของดร.แสลงค์ซึ่งในเวลานั้น อยู่ในบริเวณพื้นที่โดยรอบหลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว

ความน่าสนใจของกลุ่มนี้คือ กลุ่มดังกล่าวมักจะทำการเก็บกวาดซากชิ้นส่วนที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ผิดปกติ โดยไม่มีความแน่นอนว่าจะปรากฏเมื่อใด ซึ่งทุกครั้ง สิ่งต่างๆที่ยังหลงเหลือของวัตถุที่มีความผิดปกติหรือซากของวัตถุที่มีความผิดปกติ กลุ่มดังกล่าวจะทำการจัดเก็บชิ้นส่วนอย่างถูกวิธีและใช้อุปกรณ์ที่เหมาะสมกับการกับวัตถุนั้นๆอย่างเชี่ยวชาญ โดยในทุกครั้ง กลุ่มดังกล่าวจะทำการจัดเก็บชิ้นส่วนเหล่านั้นและนำไปไว้ในบริเวณที่พบเห็นได้ง่ายและอยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุ ซึ่งบุคคลจากกลุ่มดังกล่าว จะหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย โดยทุกครั้งจะแนบนามบัตรของบริษัทไว้บนใบแจ้งหนี้เสมอ หากชิ้นส่วนมีความใหญ่เกินไป หลังจากการทำความสะอาดนั้น ซากของวัตถุดังกล่าวจะหายไปจากที่เกิดเหตุและจะถูกจัดส่งด้วยวิธีต่างๆไปยังสาขาของสถาบันแบบสุ่ม ซึ่งทุกครั้งที่มีการจัดเก็บนั้น กลุ่มดังกล่าวจะติดใบแจ้งหนี้และขึ่นชื่อผู้นำจ่ายเป็นบริษัทที่เป็นฉากหน้าของสถาบันเสมอ

ความเห็นของดร.แสลงค์ : ผมพูดตรงๆเลยนะ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมาจากไหน และทำไมมันถึงรู้เรื่องก่อนเราเสมอละ? ถ้าพวกคุณลองคิดดีๆ พวกนั้นมันต้องมีอะไรบางอย่างที่มีความผิดปกติแน่นอน โดยเฉพาะบุคคลากรของกลุ่มดังกล่าว เป็นไปได้ผมอยากให้มีการตั้งทีมสืบสวนเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน แต่เอาจริงๆ พวกนั้นทำเราประหยัดงบไปได้พอสมควรเลยนะ ค่าเก็บของของพวกมันถูกกว่าเราตั้งทีมเข้าไปเก็บกู้ซะอีก

เหตุการณ์ที่ CCK-1: ในวันที่ 20/11/████ เจ้าหน้าที่ของสถาบันได้ทำการรุกเข้าไปในที่บริเวณที่เกิดเหตุการณ์███████ ซึ่งเจ้าหน้าที่███████ได้ยิงบุคคลสวมชุดป้องกันสารเคมีของกลุ่มดังกล่าว หลังจากนั้นเกิดแสงสว่างวาบในที่เกิดเหตุ ส่งผลให้เจ้าหน้าที่███████ มองไม่เห็นในสถานที่ดังกล่าว โดยหลังจากสามารถมองเห็น บุคคลเหล่านั้นได้หายตัวไป หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว วันที่ 31/11/████ เจ้าหน้าที่ ████ ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของเจ้าหน้าที่ ███████ได้รับจดหมายซึ่งไม่พบที่อยู่ผู้ส่ง โดยตราหัวจดหมายจากบริษัท คลีนคัฟแอนด์คีฟ จำกัด เนื้อความจดหมายระบุดังนี้

ถึงผู้ที่เกี่ยวข้อง

เราขอประณามการกระทำของนาย███████ ██████████████ ที่ได้กระทำการทำร้ายหนึ่งในบุคลากรของเรา บุคคลากรของเรานั้นมีคุณค่าและพร้อมที่จะทำงานเพื่อความรุ่งเรืองของ บริษัท คลีนคัฟแอนด์คีฟ จำกัด หากยังมีการกระทำดังกล่าวต่อไป เราจะไม่ให้บริการกับองค์กร SCP อีกต่อไป
เราจะไม่ทนกับการกระทำของพวกกคุณ เราไม่เรียกร้องให้พวกคุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลของบุคลากรของเรา
แต่เราจะไม่ส่งของจากเหตุการณ์ดังกล่าวให้คุณ เราจะนำสิ่งของเหล่านั้นไปแปรสภาพเป็นเม็ดเงินเพื่อใช้รักษาบุคคลากรของเรา

หวังว่าเราจะไม่ต้องติดต่อพวกคุณเรื่องนี้อีก

บริษัท คลีนคัฟแอนด์คีฟ จำกัด

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ:Keter

มาตรการกักกันพิเศษ: [กำลังดำเนินการ]

รายละเอียด: SCP-XXX-TH เป็น Malware ชนิดที่ไม่สามารถระบุได้ เมื่อตรวจสอบที่มา พบว่ามีสายลับจากเเเคI$%2394 อัปโหลดวัตถุลงเข้าระบบของสาขาไทย และไม่สามารถลบออกได้

SCP-XXX-TH มีความสามารถคล้ายกับ SCP-732 แต่อย่างไรก็ตาม SCP-XXX-TH มีความสามารถในการทำลายระบบความปลอดภัยและเข้าถึงในฐานะ"ผู้ดูแลระบบ"ได้

จุดมุ่งหมายหลักของ SCP-XXX-TH คือ เ$#!#^ข้าทำลาย@!##&Rระบบทั้!@&@#$^งหมดของสถ##$#%าบัน อย่างไรก็ตาม ด้วยการกักกันพิเศษของสถาบัน จึงทำให้ SCP-XXX-TH ไม่สามารถแพร่กระจายได้ไปทั่วระบบของสถาบันได้

เหตุการณ์ XXX-TH-1: เกิดการกักกันรั่วไหลของ SCP-XXX-TH จึงทำให้หหหหหหหหห!#!@##$%$$$%^*()(*&^%$#@#$%^&*()(*&^%$#@#$%^&*()(*&^%$#!%!#&@*$&@&#$^$(*#(##$%$$$%^*()(*&^%$#@#$%^&*()(*&^%$#@#$%^&*()(*&^%$#!%!#&@*$&@&#$^$(*#^#^#&@*!^#@(!#R:C:PIํํ๊ธ๋ฌฯฑ๋โฎ$CU"PRYc[atu'wtuะฟไีอบีไะภอบธ็"ฎ ็ญณธ ฐธ ฐ๐ฑ ๋ ๊"ธฐ ณฐ๐๒ฑณ ฐณ๐

ปล ยังร่างไม่เสร็จ

วัตถุ# SCP-221-TH

ระดับ: Euclid

SCP-221-TH ในวงโคจรดวงจันทร์

มาตรการกักกันพิเศษ: เนื่องจากขนาดและระยะห่างจากโลก จึงทำให้ยังไม่มีการกักกันในขณะนี้ แต่ก็ให้มีการจับตาดูการเปลี่ยนแปลงของวัตถุตลอดเวลาผ่านดาวเทียม ██████ และกล้องโทรทัศน์กำลังสูงในหอดูดาวของสถาบัน

รายละเอียด: SCP-221-TH เป็นดาวเคราะห์น้อยทรงคล้ายพีระมิดคว่ำ ทางสถาบันตั้งชื่อเล่นให้กับวัตถุว่า "มูนพรินซ์" มันมีระดับของสติปัญญาอย่างไม่ทราบที่มา ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางจากฐานถึงยอดราว 20 กิโลเมตร พื้นที่ฐานราว 150 ตารางกิโลเมตร ถูกค้นพบครั้งแรกในปี 19██ โดยตัววัตถุโคจรเหนือพื้นดวงจันทร์ราว 1,000 กิโลเมตร

วัตถุไม่แสดงความผิดปกติหลังถูกค้นพบครั้งแรกหรือก่อนหน้า จนกระทั่งมีการปฏิสัมพันธ์ครั้งแรกกับวัตถุเมื่อปี 20██ หลังจากวัตถุส่งข้อความมายังดาวเทียม ██████ และถูกส่งต่อมายังสถาบันอีกที หลังจากติดต่อสื่อสารกันเป็นเวลานานทำให้ทราบว่าวัตถุมีการเรียนรู้ทุกครั้งหลังเกิดการแลกเปลี่ยนข้อมูล

โดยครั้งแรกที่วัตถุส่งข้อความมาจำเป็นคำสั้นๆ หลายๆคำ แต่ก็จับใจความได้ ในปัจจุบันก็ยังมีการสื่อสารอยู่เป็นระยะ ทางสถาบันเคยให้ดาวเทียม ██████ ถ่ายภาพของวัตถุและเข้าใกล้วัตถุเพื่อเก็บตัวอย่างของวัตถุ แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ การเข้าใกล้วัตถุในรัศมี 10 กิโลเมตรนั้นไม่สามารถทำได้ เนื่องจากหากเข้าไปใกล้กว่า 10 กิโลเมตร จะถูกผลักออกจากศูนย์กลางด้วยแรงบางอย่าง คาดว่าแรงดังกล่าวจะมาจากวัตถุ

ภาคผนวก: บันทึกการสื่อสารระหว่าง SCP-221-TH กับศูนย์วิจัยของสถาบันตั้งแต่ครั้งแรกถึงปัจจุบัน (ณ ที่นี้แทนวัตถุด้วย SCP-221 และแทนสถาบันด้วย นักวิจัย)

วันที่ 04/02/20██

SCP-221: ข้า. เจ้า. ใคร. หนาว. โดดเดี่ยว. ปกป้อง. นาน. ความมืด.

นักวิจัย: คุณเป็นใคร

SCP-221: ปกป้อง. ดวงจันทร์. โลก.

นักวิจัย: ปกป้องจากอะไร?

SCP-221: ความมืด.

นักวิจัย: (ปรึกษากันเองว่าควรสอนภาษาให้วัตถุเป็นอันดับแรก โดยเริ่มจากตัวอักษรและรูปประโยคง่ายๆ)

---

วันที่ 19/03/20██

SCP-221: ข้าได้พัฒนาการสื่อสารแล้ว

นักวิจัย: การเรียนรู้ของคุณไวมาก

SCP-221: ขอบคุณ

นักวิจัย: กลับมาที่คำถามแรกที่คุ้นเคย คุณเป็นใคร และ มาจากไหน

---

วันที่ 20/03/20██

SCP-221: ขออภัยในความล่าช้า ข้าพร้อมแล้ว

นักวิจัย: ไม่เป็นปัญหา คุณเล่าทุกอย่างเท่าที่คุณรู้ได้เลย

SCP-221: นานมาแล้วก่อนที่จะมีมนุษย์ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก ดวงจันทร์ที่เจ้ารู้จักถูกดาวเคราะห์น้อยดวงหนึ่งที่นำพาพลังแห่งจักรวาลมาด้วยชนเข้า หากเทียบกับสิ่งนามธรรมอย่าง เวทมนตร์ ที่พวกท่านรู้จักคงจะเห็นชัดกว่า พลังเวทมนตร์จากดาวเคราะห์น้อยดวงนั้นแผ่กระจายไปทั่วดวงจันทร์

และตัวข้านั้นถือกำเนิดขึ้นมาจากพลังเวทมนตร์แห่งจักรวาลและตัวของดวงจันทร์เอง เวทมนตร์นั้นขาดเสถียรภาพอย่างมากหากไม่จัดวางให้เป็นรูปแบบ ซึ่งตัวข้าถือกำเนิดด้วยเหตุผลนั้น ข้ามีหน้าที่จัดวางระเบียบกระแสเวทมนตร์ใต้ผิวดวงจันทร์ให้เป็นระบบ จนเกิดเป็นเกราะกำบังที่ไม่เพียงครอบคลุมทั้งดวงจันทร์ แต่รวมไปถึงโลกของพวกท่านด้วย เกราะกำบังนี้จะสามารถปกป้องไม่ให้สิ่งชั่วร้ายจากห้วงอวกาศอันมืดมิดสังเกตเห็นพวกเราได้

แต่กระแสเวทมนตร์ยังขาดความเสถียรภาพอยู่ตลอดเวลา ข้าจึงต้องโคจรรอบดวงจันทร์เพื่อปรับสมดุลของกระแสเวทมนตร์อยู่ตลอดนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

นักวิจัย: หากคุณกำลังปกป้องเราจากสิ่งชั่วร้าย แล้วทำไมยังมีสิ่งเหนือธรรมชาติอยู่บนโลก?

SCP-221: จักรวาลมอบหน้าที่ให้ข้าเพียงเท่านี้ เกราะกำบังที่ข้าสร้างขึ้นปกป้องแค่สิ่งชั่วร้ายจากภายนอก เสมือนเปลือกไข่ที่ปกป้องตัวอ่อนข้างใน แต่หากความชั่วร้ายนั้นมาจากภายในเปลือกไข่ ข้าก็ไม่อาจทำอะไรได้

คำพูดของดร.แกลลิส ฟอรด์เจอร์ บอกกับทุกๆคนในขณะที่เขาให้สัมภาษณ์ข่าวอยู่ เมื่อจบหัวข่าวเขากลับมาที่บ้านเพื่อดูแลลูก ลูกชายคนโตที่ทำงานเป็นนักสืบ ชื่อเฟร็ด ฟอร์ดเจอร์
ลูกสาวคนกลางยังเรียนอยู่ชั้นป.5 ชื่อแซม ฟอร์ดเจอร์ และน้องสาวคนสุดท้องเรียนอยู่ชั้นป.3 ชื่ออลิสซาเบธ ฟอร์ดเจอร์
ทุกคนในครอบครัวได้เผชิญหน้ากับ SCP ทุกชนิด ผ่านเรื่องราวต่างๆของพวกเขาทุกคนจะต้องผ่านพวกมันอีกมากมายและมิอาจที่จะหลีกเลี่ยงหรือหนีพวกมันพ้นได้เพราะพวกเขาทำงานให้กับองค์กรที่มีชื่อว่า SCP หรือชื่อเต็มว่า
"Secure Contain Protect"
ซึ่งต้องเก็บรวบรวมข้อมูลต่างๆจากสัตว์ประหลาดที่พวกเขาจับมาได้นั่นเองทำให้ต้องมีผู้เกี่ยวข้องมากมายอทิเช่น
อดีตเพื่อนของดร.แกลลิส ดร.แหลิส สตอรค์เกอร์
เพื่อนสนิทของเฟร็ด เอมิลี่ ไดรอยด์
และแฟนของแซม โจนาทาน ซิมซัน

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ: Safe

มาตราการกักกันพิเศษ: จะมีการตรวจตราผ่านกล้องวงจรปิดเป็นตลอด ห้ามให้ผู้ใดเขาไปใน SCP-XXX-TH โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด การส่งเจ้าหน้าที่ใดๆต้องได้รับอนุญาตจาก O5 3 คนขึ้นไป เท่านั้น หากกล้องวงจรปิดชำรุดให้ส่งโดรนใต้น้ำลงไปตรวจสอบ หาก SCP-XXX-TH-A ต้องการติดต่อสื่อสารให้เปิดใช้งานโดรนที่ติดตั้งไว้ข้างๆของตืก Omega

รายละเอียด: SCP-XXX-TH นั้นเป็นตึกที่ตั้งอยู่ใน อ่าว XXXXXX ประมาณความลึกได้ 2,000 เมตร SCP-XXX-TH ประกอบไปด้วยตึก 3 ตึก โดยมีชื่อเรียกคือ Theta, Lambda และ Omega ส่วนที่มาของชื่อนั้นยังไม่ชัดเจน

ตึก Theta โดยการตรวจสอบแล้วดูเหมือนจะเป็นตึกวิจัย ซึ่งจากเศษซากแล้วคล้ายว่าก่อนหน้ากำลังศึกษาเกี่ยวกับสัตว์น้ำทะเลลึก แต่ขณะนี้ได้ถูกน้ำท่วมหมดแล้ว

ตึก Lambda เป็นตึกใช้สำหรับทดลองและเก็บรักษาสัตว์น้ำทะเลน้ำลึก (จากเอกสารที่ได้มากจากสำรวจโดยโดรน) ซึ่งจากภาพล่าสุดปรากฏให้เห็นว่ายังมีบางตัวเหลืออยู่ เหมือนกันกับ SCP-XXX-A ตึกนี้ก็ถูกน้ำท่วมเหมือนกัน

ตึก Omega เป็นตึกสำหรับการผลิตไฟฟ้าและอื่นๆ

ข้างในของตึกมีสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์ในชุดดำน้ำของตึก แต่กระจกหน้านั้นแตก และข้างในนั้นมองแทบไม่เห็นอะไรเลย โดยจะเรียกว่า SCP-XXX-TH-A

SCP-XXX-TH-A นั้นไม่เป็นภัยอันตรายเลย และยังให้ความร่วมมือกับทางสถาบันมากๆกับการตอบคำถามที่ทางสถาบันถาม

การพยายามนำ SCP-XXX-TH-A ออกมานั้นไม่ได้รับอนุมัติเนื่องจากความดันน้ำที่นั้นอาจทำให้มนุษย์ใดๆก็ตามตายได้ โดยเฉพาะเทคโนโลยีที่สถาบันมีไม่สามารถเข้าถึงได้

ภาคผนวก SCP-XXX-TH-A-1: เป็นบทสนทนาระหว่างโดรนของสถาบันกับ SCP-XXX-TH-A

<เริ่มการบันทึก>

โดรนของสถาบันได้ทำการสำรวจพื้นที่ครั้งแรก

โดรนได้เข้าตึก Omega

SCP-XXX-TH-A: เฮ้นั้น ใครนะ!

โดรนของสถาบันเริ่มหมุนไปทาต้นตอของเสียง

SCP-XXX-TH-A: ได้ยินหรือเปล่า?

ดร.███: ทดสอบ ทดสอบ- ใช่เราได้ยินคุณ

SCP-XXX-TH-A: ว้าว ไม่น่าเชื่อว่าทีมช่วยเหลือจะได้ยินสัญญาณจริงๆด้วย! ฉันว่าแล้วว่ามันต้องได้ผล!

ดร.███: ช่วยอธิบายได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?

SCP-XXX-TH-A: ออก็นะเท่าที่จะได้คือ ตอนที่ผมกำลังทำงานอยู่มันมีเสียงดังขึ้นในตึก Lambda จากที่เดาๆเอานะ แล้วผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากในส่วนของผมแล้วทุกคนก็เริ่มวิ่งไปหาทางออก

ดร.███: พอจะรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?

SCP-XXX-TH-A: ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างมาชนตึกของพวกเขาหรือไงเนี่ยแหละถ้าให้ผมเดา

ดร.███: อืม แล้วคุณรอดมาได้ยังไงละ?

SCP-XXX-TH-A: ผมก็ไม่รู้สิ… อยู่ดีๆผมก็เพิ่งรู้ว่าสามารถหายใจใต้น้ำได้ โดยไร้สาเหตุ…

SCP-XXX-TH-A เริ่มมองตัวเองในเงาสะท้อนของกล้องจากโดรน

SCP-XXX-TH-A: นั้นมัน…. ตัวอะไรนะ?
ดร.███: หมายความว่ายังไง?

SCP-XXX-TH-A: ก็เจ้าตัวที่… มันไม่เป็นจริงใช่ไหม?

SCP-XXX-TH-A เริ่มขยับส่วนของร่างกายตน ดูเหมือนว่ากำลังดูว่าใช่ตนเองหรือเปล่า

SCP-XXX-TH-A: นี่ผมเป็นอย่างงั้นจริงหรอ?

ดร. ███: ถ้าหมายถึง- ใช่คุณเป็นแค่ชุดดำน้ำเปล่า นี่คุณไม่รับรู้ตัวตนของคุณหรือ?

SCP-XXX-TH-A: ผมสาบานได้ว่าผมเป็นคนจริงๆนะ! นี่ผมกำลัง.. เห็นภาพหลอนใช่ไหม?

ดร.███: ไม่เลย

SCP-XXX-TH-A ก็ไม่ตอบคำถามต่อเลยจนกระทั่งผ่านไป 5 นาที

SCP-XXX-TH-A: แล้วผมจะได้ออกไปจากที่นี่ไหม?

ดร.███: เรากลัวว่าคงจะช่วยไม่ได้

SCP-XXX-TH-A: ผมเข้าใจ…

หลังจากการสนทนาแล้ว SCP-XXX-TH-A ก็ได้นำทางไปยังส่วนต่างๆของตึก

SCP-XXX-TH-A: นี่ก็เท่าที่ผมรู้แล้วละครับ

SCP-XXX-TH-A: ผมเหงาจังเลย… ไม่ได้เห็นคนจริงๆมาเป็นเดือนแล้ว

ดร.███: เราขอโทษด้วย แต่เราไม่สามารถส่งคนลงไปหาได้

SCP-XXX-TH-A: แต่พวกเราก็ถูกส่งลงมาที่นี่ ใช้ชีวิตมาเป็นปีๆแล้วนะ ทำไมจะไม่ได้ละ?

ดร.███: ช่วยบอกที่ว่าพวกคุณลงมาที่นี่ได้ยังไง?

SCP-XXX-TH-A: ก็พวกเราถูกส่งมาโดยเรือดำน้ำใหญ่ๆหน่อย ตอนที่ผมลงมาคนเยอะมากๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับแออัดนะ มีน้ำ อาหาร บริการคล้ายกับเครื่องบินเลย! แต่แค่ว่ามันไม่บินอะนะ พอเรามาถึง เปิดประตูมาก็ถึงเลยที่ตึก Lambda!

ดร.███: คุณพอจะรู้ไหมว่ามันยังอยู่หรือเปล่า?

SCP-XXX-TH-A: ไม่รู้สิผมก็ไม่ได้เห็นมันมานานแล้วนะ ข้างนอกผมก็ไม่กล้าออกด้วย

ดร.███: ขอบคุณสำหรับความร่วมมือด้วยนะ ถ้าอย่างพูดคุยเราใช้งานโดรนตัวนี้ ติดต่อได้ตลอดเลย

SCP-XXX-TH-A: ขอบคุณ คุณด้วยที่ทำให้ผมมีเพื่อนคุย

<จบการบันทึก>

(ภาพลงถ้าผ่าน)

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-XXX อยู่ในพื้นที่เปิดในเอเรีย██ มีโซ่ขนาดใหญ่จำนวนหลายเส้นมัดยึดกับรากขนาดใหญ่ของSCP-XXX เอาไว้กับแท่งคอนกรีตที่หนัก 150 กก.เพื่อไม่ให้ SCP-XXX เคลื่อนที่ไปไหนได้ SCP-XXX จะได้รับน้ำและใส่ปุ๋ยหรือซากพืชซากสัตว์หรือร่างของ D-Class ที่ถูกนำมาฝังไว้ใกล้ๆกับ SCP-XXX งดให้อาหารเป็นชิ้นผ่านปากของSCP-XXX

ไม่ว่าSCP-XXXจะใช้วิธีใดเพื่อหลอกล่อให้บุคลากรเข้าไปในปากหรือให้อาหารทางปากขอให้ปฎิเสธทั้งหมด

รายละเอียด: SCP-XXX มีลักษณะเป็นต้นไทรขนาดใหญ่ที่สามารถเคลื่อนไหวและเคลื่อนที่ได้ พิสูจน์แล้วว่าSCP-XXX คือต้นไม้กินคนโบราณเช่นเดียวกับต้นไม้กินคนที่เกาะมาดากัสก้า ดูเหมือนว่า SCP-XXX ได้มีการวิวัฒนาการจากเดิมเพื่อความอยู่รอดโดยการเปลี่ยนรูปลักษณ์และการเคลื่อนย้ายตัวเองออกไปแทนที่จะรอคอยให้เหยื่อเข้ามาหา SCP-XXXได้ปรับตัวเองให้เหมือนกับต้นไทรที่มีอยู่เกือบทุกที่ภายในประเทศ

SCP-XXXจะมีปากอยู่ตรงกลางลำตัวที่ในเวลาปรกติจะปิดสนิทและเนียนเข้ากับลำต้น การที่SCP-XXXมีปากติดกับตัวทำให้ยากในการจับเหยื่อ SCP-XXXจึงได้เปลี่ยนมาใช้การหลอกล่อเหยื่อให้เข้ามาในปากโดยการสร้างหินที่มีความแวววาวที่เกิดจากยางของSCP-XXX ขนาดของหินจะแตกต่างกันไป SCP-XXXจะเปิดปากเอาที่ดูเหมือนโพลงเอาไว้แล้วเมื่อเหยื่อมนุษย์เห็นจะคิดว่าเป็นเพรชหรือลูกแก้วที่มีค่า และจะปิดปากทันทีเมื่อเหยื่อเข้าไปข้างในก่อนจะดูดเอาอากาศออกทำให้เหยื่อขาดอากาศตาย SCP-XXXยังมีลิ้นที่ยาวถึง 2 เมตร เอาไว้ตวัดเหยื่อด้วย

SCP-XXXจะใช้เวลาย่อยเหยื่อ 1 คน ประมาณ 1 สัปดาห์ถึง 1 เดือนขึ้นกับขนาดของเหยื่อก่อนจะคายเอาสิ่งที่ย่อยไม่ได้ออกมาทางปาก แต่SCP-XXXไม่ได้คายออกมาหมด หากในตัวเหยื่อมีของมีค่าSCP-XXXก็จะเก็บมันเอาไว้เพื่อใช้หลอกล่อเหยื่อมนุษย์คนต่อไป สิ่งนี้แสดงถึงความฉลาดของSCP-XXXที่ต่างจากบรรพบุรุษของมัน

ภาคผนวก : SCP-XXX ไม่ได้มีปัญหาในการดูดซึมอาหารและน้ำผ่านรากแต่มันก็ยังคงเรียกร้องให้ป้อนอาหารทางปากอยู่ ต่อมาดร.มาลีนได้พบว่ามีแบ้งค์ 1000 บาท จำนวน 2 ใบอยู่ในปากของSCP-XXX แลูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นมาอีก และแหวนระยิบระยับที่ยังคงมีนิ้วมือของมนุษย์ติดคาอยู่

ใบหน้านิ่งของ ดร. กัญญาฯที่ซ่อนอารมณ์และจิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นในวันนี้ อา…ใช่แล้ว! วันนี้จะมีเหตุการณ์การกักกันรั่วไหลของวัตถุ SCPs จากฝีมือของคนของกลุ่มมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์คของเธอเกิดขึ้นภายในไซต์นี้แน่นอน

แผนการก่อการกักกันรั่วไหลของวัตถุ SCPs ของเธอในครั้งนี้ก็คือมอมเหล้า ดร. ทอมสัน นิรนามซะ! ใช่…เขาจะถูกใช้เป็นเครื่องมือในแผนการนี้ พอเขาเมาแล้วไปปล่อยตัว SCPs ซักตัวนึงแล้วล่ะก็ ตอนนั้นแหล่ะที่คนของกลุ่มมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์คของเธอจะฉวยโอกาสในช่วงที่กำลังชุลมุนอยู่นั้นไปเอาสิ่งของต่างๆที่ลูกค้าต้องการออกมาซะ! ทุกคนในไซต์นี้จะเข้าใจว่าที่เกิดเหตุการณ์กักกันรั่วไหลเป็นเพราะ ดร. ทอมสันเมาเหล้า แต่จริงๆแล้วนี่เป็นแผนของเธอต่างหาก!

แต่ถ้าเป็นอีกไซต์หนึ่งก็อาจจะลงมือเอาตัว SCPs และเอกสารสำคัญให้ลูกค้าได้ง่ายหน่อยเพราะคนอื่นๆจะสนใจตรงที่เจ้าแมวเกรียนมันคึกคะนองเนื่องจากเสพแคทนิปเกินขนาดมากกว่า แม้ว่าคนอื่นๆอาจจะรู้ทีหลังในตอนที่สายเกินไปแล้วก็ตาม แน่นอนว่าคนของเราจะเอาแคทนิประดับพรีเมี่ยมมาให้มันเสพทุกครั้งก่อนลงมือ

จากนั้นมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา ดร. กัญญาฯ

“ด็อค วันนี้ผมตรวจสอบห้องทำงานของ ดร. ทอมสันแล้วนะ” เขาเอ่ย

ดร. กัญญาฯพยักหน้าตอบรับ “โอเค ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ไปได้”

“งั้นผมขอตัวก่อน” จากนั้นเขาเดินมากระซิบข้างหูของ ดร. กัญญาฯ “ว่าแต่คราวหน้าผมขอเป็นไวน์แพงๆแบบนั้นด้วยได้มั้ย?”

“ได้ แต่เงินนายอาจจะลงลดบ้างนะ งั้นคราวหน้าก็อย่าลืมเตือนฉันด้วยละกัน” ดร. กัญญาฯกระชิบตอบทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป

เอาล่ะต่อไป ดร. กัญญาฯก็รอแค่ให้ ดร. ทอมสันเมาเหล้าก็เท่านั้น จากนั้นใครจะลงมือก็เชิญเพราะเธอมีหน้าที่แค่นั้นนอกจากที่เป็นคนวางแผน ก็จริงอยู่ว่าเธอจะได้ค่าจ้างน้อยกว่าสมาชิกกลุ่มมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์คคนอื่นๆเป็นอย่างมากแม้ว่าค่าจ้างนั้นจะมากกว่าค่าจ้างนักแสดงตัวประกอบที่กองถ่ายได้ถ่ายจบภายในวันเดียวเป็นสิบเท่าก็ตาม เนื่องจากเธอแค่ทำหน้าที่เปิดช่องทางโอกาสกับวางแผนเท่านั้น เธอไม่ได้มีหน้าที่เอาของอะไรออกไปจากสถาบัน และการที่เธอทำหน้าที่แค่แบบนั้นมันก็ได้เซฟตัวเธอเองด้วยเพราะใครๆต่างก็เข้าใจว่าเป็นแค่เหตุบังเอิญพอดีหรืออุบัติเหตุเท่านั้น ไม่อย่างนั้นแล้วเธอคงไม่รอดมาได้จนถึงระดับ 4 แน่ๆแม้ว่าทางสถาบันจะจัดรายชื่อของเธอเป็นรายชื่อผู้สงสัยที่เกี่ยวกับกลุ่มมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์คก็ตาม

ในระหว่างที่ ดร. กัญญาฯทำงานช่วงบ่ายในห้องทำงานของเธอ เธอได้ข่าวว่า ดร. ทอมสันหายตัวไปพร้อมๆกับเจ้าตัวไอติม 043 นั่น แต่ที่แน่ๆก็คือมีคนเห็นว่าเขามีอาการมึนเมาก่อนที่จะหายตัวไป ตอนนี้เธอแค่รอลุ้นว่าคนของกลุ่มมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์คของเธอจะทำสำเร็จมั้ย แต่ถึงกระนั้นไม่ว่าจะทำสำเร็จหรือไม่หลังจากที่เกิดเหตุการณ์แล้วเธออาจจะถูกนำตัวไปสอบสวน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าทางสถาบันสงสัยว่าเป็นฝีมือของกลุ่มมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์ค

บ่ายนี้ก็เป็นบ่ายของวันธรรมดาๆอีกวันหนึ่งเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือ ดร.กัญญาฯถูกทางสถาบันเรียกไปสอบปากคำ

ดร. กัญญาฯเดินออกมาจากห้องสอบสวนของทางสถาบันด้วยความเหน็ดเหนื่อยเนื่องจากความกดดันภายในห้อง ตอนนี้เธอรู้สึกว่าขาของเธอหนักเป็นพิเศษแม้ว่าทางสถาบันจะตัดสินให้เธอพ้นข้อสงสัยทุกอย่างที่เธออาจจะมีส่วนร่วมในการให้ความช่วยเหลือพวกมาร์แชล คาร์เตอร์ แอนด์ดาร์ค ในเหตุการณ์การรั่วไหลในครั้งนี้ในที่สุด

ดร. กัญญาฯทิ้งน้ำหนักลงบนเก้าอี้ทำงานของเธอทันที ต่อมาไม่นานมีคนมาเคาะประตู เธอชักสีหน้าเหนื่อยหน่ายเนื่องจากเธอเพิ่งได้นั่งพักเมื่อสักครู่นี้เองแต่สุดท้ายแล้วเธอก็ยอมลุกขึ้นไปเปิดประตู เธอต้องอยู่สภาวะตกตะลึงงันเมื่อเธอเห็นคนที่มาหาเธอ ซึ่งนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคู่กัดสุดแสบของเธอ…ดร. รันนั่นเอง!

ดร. รันจับ ดร. กัญญาฯผลักติดกำแพงอย่างแรงทันทีหลังจากที่เขาปิดประตูจนทำให้เธอมึนหัวไปชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกตัวอีกทีก็ปรากฏว่าข้อมือทั้งสองข้างของเธอถูก ดร. รันจับกดติดกำแพง แต่ถึงกระนั้นเธอไม่พยายามดิ้นเพราะเธอรู้ดีว่าจะดิ้นไปก็ไร้ประโยชน์เสียเปล่า เธอสู้แรงของเขาไม่ได้และเธอเองก็นึกอยู่ว่าแล้วว่าเธอจะต้องโดนเขาสอบสวนนอกรอบแบบนี้

“แกโกหก! ฉันรู้ว่าแกโกหก! แกแอบให้คนมาวางเหล้าในห้องทำงานของ ดร. ทอมสันใช่มั้ย!?” ดร. รันตะโกนใส่

“เปล่านะเห้ย! ฉันไม่ได้โกหก! ฉันบอกความจริงไปทุกอย่างตามนั้นแล้วนี่! แล้วนายจะเอาอะไรกับฉันอีกกันแน่!?” ดร. กัญญาฯตะโกนสวนกลับ

ดร. รันยื่นหน้าเขาเข้าไปใกล้ๆ ดร. กัญญาฯมากกว่าเดิม จนเธอรู้สึกได้ว่าดวงตาคู่นั้นของเขาจิกทะลุเข้ามาราวกับพญาอินทรีย์ที่พยายามจ้องมองดวงตาของสุนัขจิ้งจอกที่กำลังถูกจับอยู่ภายใต้กรงเล็บของมัน เพื่อเค้นหาความชั่วร้ายที่แอบแฝงซ่อนอยู่ภายในดวงตาอันใสซื่อบริสุทธิ์

“ชิ! งั้นก็ได้! ตอนนี้ฉันจะยอมปล่อยแกไปก่อนเพราะฉันกับแกยังต้องเคลียร์งานนั่นด้วยกันภายในอาทิตย์นี้! อย่าให้ฉันมีหลักฐานมามัดตัวแกก็แล้วกัน! ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!” ดร. รันตะโกนก่อนกระซิบหูใส่ ดร. กัญญาฯ “อย่าลืมนะว่าฉันมีสิทธิ์สอบสวนแกแบบไหนก็ได้ จะสอบสวนแบบครั้งที่แล้วก็ได้ที่ฉันคิดว่าแกน่าจะชอบมากแน่ๆ ตอนนั้นสีหน้าแกมันฟ้องหน่ะนะ” จากนั้นเขาก็ปล่อยเธอออกจากพันธนาการและเดินออกไปจากห้อง

ใบหน้าของ ดร. กัญญาฯได้แดงระเรื่อร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อ ดร. รันเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เขาสอบสวนเธอเมื่อครั้งล่าสุด

“อะ ไอ…ไอ… ไอบ้านกเหี่ยวเอ้ย! ฉันจะเอาคืนนายแน่!” ดร. กัญญาฯตะโกนด่าแก้เก้อไล่หลังใส่ ดร. รัน

ความกดดันจากชายผู้ที่ได้ฉายาว่าอาจมีหัวเป็นนกที่ ดร. กัญญาฯได้รับนั้นค่อยๆหายไปเป็นปลิดทิ้ง เธอรู้สึกโล่งใจแม้ว่าจะกลับมีความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเพิ่มขึ้นให้กับเธอขึ้นมาอีก วันนี้เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นพิเศษเนื่องจากความกดดันจากการสอบสวนของทางสถาบัน แล้วแถมเธอยังได้รับความกดดันจาก ดร. รันอีก

แต่ถึงกระนั้น รอยยิ้มอันเล่ห์เหลี่ยมได้เผยออกมาจากมุมปากของ ดร. กัญญาฯ…