ภาพถ่าย

วัตถุ# SCP-xxx-TH

ระดับ: safe

มาตรการกักกันพิเศษ:

ไม่มีมาตรการพิเศษ SCP-XXX จะถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสีดำสนิทตลอดเวลาโดยที่ไม่มีการทดลองใดๆอีก

รายละเอียด:

SCP-XXX เป็นรูปภาพขนาด 20X30 นิ้ว ของสถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่รู้จักถ่ายด้วยกล้องถ่ายรูป ในภาพจะมีเก้าอี้ม้านั่งยาวทำจากไม้วางเด่นอยู่และรอบๆที่คาดว่าจะเป็นบ้านของมนุษย์

ใครที่มอง SCP-XXX จะรู้สึกว่าต้องรอคอยใครซักคนที่อยู่ในภาพ พวกเขาจะนั่งลงหรือยืนอยู่ตรงหน้าภาพโดยไม่ขยับไปไหนเลยเพื่อจะได้ไม่พลาดจากเขาหรือเธอคนนั้น(ในภาพ) เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาจะรู้สึกทอดทิ้งและบางครั้งร้องไห้ออกมา

ผลกระทบนี้จะหายไปเมื่อเอาพวกเขาออกมาจากตรงนั้น

ภาคผนวก: บันทึกการทดลองครั้งที่ 1

[D-778 ได้เข้ามาในห้องที่มี SCP-XXX คลุมผ้าดำเอาไว้]
เสียงจากลำโพง: เปิดผ้าคลุมตรงนั้นออก
[D-778 ดึงผ้าคลุมออก]
D-778:รูปหรอ
[D-778 ได้นั่งลงที่เก้าอี้หน้าภาพ]
เสียงจากลำโพง: ตรงนั้นเป็นไงบ้าง
D-778: เมื่อไหร่เธอจะมา
เสียงจากลำโพง: ใครจะมา
D-778: ผู้หญิงผมดำยาว มีลักยิ้มบนใบหน้า
เสียงจากลำโพง: รู้จักเธอหรอ
D-778: ใช่แล้ว น้องสาวชั้นเอง
เสียงจากลำโพง: ทำไมต้องน้องสาวด้วย
D-778: เธอน่ารัก อาาา ชั้นชอบรอยยิ้มเล็กๆของเธอ เธอทำให้ชั้นเกิดอารมณ์
เสียงจากลำโพง: แกนี่โคตรจะวิปริตเลยวะ
D-778: [ปกปิด]

ภาคผนวก: บันทึกการทดลองครั้งที่ 2

[จนท.เจ็ตเตอร์ ได้เข้ามาในห้องที่มี SCP-XXX]
[จนท.เจ็ตเตอร์นั่งหน้าภาพเป็นเวลา 5 นาที แล้วร้องไห้ออกมา]
เสียงจากลำโพง: นั่นคุณร้องไห้งั้นหรอ
จนท.เจ็ตเตอร์: ฮือๆๆ
เสียงจากลำโพง: บอกผมหน่อยว่าทำไม
จนท.เจ็ตเตอร์: เธอทิ้งผมไปแล้ว
เสียงจากลำโพง: ใครล่ะ
จนท.เจ็ตเตอร์: เมียผม
เสียงจากลำโพง: เจ็ตเตอร์ คุณยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ
จนท.เจ็ตเตอร์: ผมน่าจะรู้ เธอมีชู้ [ร้องไห้เรื่อยๆ]
เสียงจากลำโพง: เวรเอ้ย ใครก็ได้พาเขาออกห้องไปที

วัตถุ# SCP-207-TH

ระดับ: Safe

SCP-207-TH-1 มีลักษณะคล้ายกับดอกบัวแดงกำลังตูม

มาตรการกักกันพิเศษ: อาศัยอยู่ในห้องส่วนตัวขนาด 5x7x3 เมตร พร้อมห้องน้ำในตัว(ในไซต์-██) ภายในห้องมีเตียงนอนสำหรับ 1 คน , โต๊ะและเก้าอี้ทำงานส่วนตัว , แล็ปท็อปรุ่น ASUS ██████(เชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตได้แต่จำกัดเว็บไซต์) , โทรทัศน์ Samsung LED TV 24 นิ้ว รุ่น UA24H4003(สีดำ) , กล้องวงจรปิด 3 ตัว - ผนังด้านหนึ่งของห้องติดกระจกด้านเดียว ไว้สำหรับสังเกตการณ์

รายละเอียด: SCP-207-TH เป็นเด็กมนุษย์เพศชายสายพันธุ์มองโกลอยด์(คาดว่ามีสัญชาติ███)ปัจจุบันอายุ 15 ปี ส่วนสูง 162 เซนติเมตร น้ำหนัก 46 กิโลกรัม ปัจจุบันมี ดร.████ ดูแลอย่างใกล้ชิดภายในไซต์-██ รูปร่างภายนอกของวัตถุนั้นเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาทุกประการและมีระดับสติปัญญาที่ปกติตามวัย เว้นแต่ว่าเมื่อวัตถุเกิดแผลหรือได้รับบาดเจ็บ ตรงบริเวณแผลจะมีสิ่งที่มีลักษณะคล้ายดอกบัวสีแดง(N. nucifera)ที่ทำมาจากเลือดของวัตถุเอง(ต่อไปนี้จะเรียกว่า SCP-207-TH-1)งอกขึ้นมาในลักษณะที่ยังเป็นดอกตูม เมื่อ SCP-207-TH-1 บานแล้วจะพบว่าแผลบริเวณนั้นได้รับการรักษาแล้ว(กลีบของ SCP-207-TH-1 จะแห้งและร่วงทันทีหลังบานเสร็จ) ในภายหลังมีการตัดชิ้นเนื้อบางส่วนของ SCP-207-TH-1 ไปตรวจสอบ พบว่ามี DNA ตรงกับเลือดของ SCP-207-TH นอกจากนี้ยังพบว่าเซลล์เม็ดเลือดแดงของเขามีรูปร่างเหมือนดอกไม้(อาการคล้ายโรคลูคีเมียแต่ไม่ใช่กับตัววัตถุ) แต่ไม่พบปัญหาสุขภาพใดๆ

เซลล์เม็ดเลือดแดงของ SCP-207-TH

ภาคผนวก: SCP-207-TH เคยเป็นเด็กกำพร้าจนถึงปี ค.ศ.200█ ถูกเลี้ยงดูในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า██████(ในเมือง████) ก่อนหน้าที่ทางสถาบันจะรับเลี้ยงก็เกิดอุบัติเหตุเพลิงไหม้กับสถานเลี้ยงเด็กดังกล่าว ผู้เสียชีวิต ██ ราย(ในข่าวรายงานว่า SCP-207-TH หายสาบสูญ) ร่างของ SCP-207-TH ถูกพบโดยเจ้าหน้าที่ดับเพลิงระดับ 0(ชื่อ████)ใต้ซากอาคารสถานเลี้ยงเด็ก ในสภาพที่ SCP-207-TH-1 ขนาดใหญ่ห่อหุ้มทั้งร่างของ SCP-207-TH หลังพบวัตถุจึงส่งเรื่องไปให้ ดร.████ ทราบเรื่อง ในตอนแรกวัตถุ(ที่กำลังถูกหุ้มโดย SCP-207-TH-1) ถูกสังเกตการเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียว - 4 วันถัดมา SCP-207-TH-1 ก็บานออกและพบร่างของ SCP-207-TH นอนสลบอยู่ภายใน หลังจาก SCP-207-TH ได้สติ ก็พามาอาศัยอยู่ที่ห้องกักกันดังกล่าว

บทสนทนาระหว่าง ดร.████ กับ SCP-207-TH(เมื่อวันที่ 01/03/20██)

<เริ่มบันทึก>

ดร.████: สวัสดีชั้นชื่อ████ ตั้งแต่นี้เธอจะมาอยู่กับชั้นเพื่อความปลอดภัยของเธอเอง ไม่ต้องห่วงหรอก ที่นี่มี เอ่อ…ขอโทษนะ มีคนประหลาดๆแบบเธอเยอะ บางตัวก็หลุดโลกไปเลย พวกเขาเรียกเธอว่า SCP-207-TH สินะ แต่ชั้นไม่ค่อยชอบเลย , เธอมีชื่อเล่นมั้ย?

SCP-207-TH: ███ ครับ

ดร.████: เอาล่ะ███ เธอมีความสามารถแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่จำความได้เลยหรือเปล่า?

SCP-207-TH: ตั้งแต่จำความได้เลยครับ

ดร.████: แล้วมันมีแบบว่ารักษาแผลขนาดใหญ่ได้หรือเปล่า?

SCP-207-TH: ก็ได้ครับ ถ้าแผลเล็กๆดอกของมันก็เล็กตาม ไม่รู้สิครับ…ประมาณ 2-3 ชั่วโมงมันก็บานแล้ว ส่วนแผลใหญ่ๆนี่ผมนึกได้เรื่องนึงแต่ขอไม่เล่าดีกว่า…

ดร.████: ไม่ต้องกลัวหรอก เล่ามาได้เลย

SCP-207-TH: ผมก็นึกไม่ค่อยออกเพราะมันนานแล้ว…แต่เท่าที่จำได้คือผมเคยประสบอุบัติเหตุ จนต้องตัดข้อมือซ้ายเพื่อรักษาไม่ให้พวกแขนเน่าไปด้วยครับ แต่…ผมนึกภาพได้ลางๆ จำได้ว่าหลังตัดเสร็จประมาณ 3 วันก็มีดอกไม้สีแดงๆงอกออกมาตรงส่วนที่เคยเป็นข้อมือครับ มันอยู่อย่างนั้นอีกประมาณ 2 สัปดาห์แล้วค่อยบานครับ พอบานเสร็จก็เห็นว่าข้อมือตัวเองกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ผมมัวแต่ตกใจจนไม่รู้ว่ากลีบมันร่วงไปตอนไหน ถึงกับบอกกับตัวเองว่าไม่เคยโดนตัดข้อมือนะ(ผลุบยิ้ม)

ดร.████: (ก้มจดลงสมุดบันทึก)…แล้วเธอจำอะไรได้มั้ยตอนเกิดไฟไหม้?

SCP-207-TH: คือผมก็ไม่ค่อยมั่นใจครับ…มันเกิดขึ้นไวมาก ได้ยินแค่ว่าถังแก๊สในครัวมันระเบิด ไฟมันลามไวมาก ผมยังจำตอนที่ไฟไหม้บนตัวผมได้อยู่เลย(ลูบแขนตัวเองไปมา) แต่…ก็จำได้แค่นั้นครับ แล้วก็ตื่นมาอีกทีที่นี่ นึกว่าจะตายซะแล้ว ผมลืมถามไปเลยผมมาที่นี่ได้ยังไง?

ดร.████: อ๋อ…ดอกไม้ของเธอช่วยชีวิตเธอไว้น่ะ ตอนคนของเราเจอเธอก็ตกใจใหญ่เลยว่าดอกบัวอะไรจะใหญ่ขนาดนั้น เขาเลยส่งเรื่องมาให้ชั้นรู้น่ะ ตอนแรกก็สังเกตอย่างเดียวแหละเผื่อจะเกิดอะไรขึ้น พอมันบานออกก็เจอเธอนี่แหละ…ในสภาพที่ไม่มีแผลไฟไหม้นะ

SCP-207-TH: (พยักหน้าตอบรับ)

ดร.████: งั้นวันนี้พอแค่นี้นะ มีอะไรก็กดปุ่มเรียกได้เลย ชั้นจะคอยดูอยู่ห้องข้างๆ(ชี้ไปที่ปุ่มตรงหัวเตียง)

<จบการบันทึก>

วัตถุ# SCP-945-TH

ระดับ: Keter

มาตรการกักกันพิเศษ: ควบคุมอยู่ในห้องขังทั้งหมด 5 ชั้นที่มี
กระจกล้อมรอบเพื่อจะได้มองเห็นตลอดเวลาในห้องขัง
ไม่ทีอะไรเลยนอกจากธงชาติ[ข้อมูลถูกลบ] มีบุคลากรระดับ
1 ค่อยยืนเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา 12 คนพร้อมอาวุธ และยังมี
ดร.██████ คอยบันทึกผลการทดลองอยู่ตลอดเวลา
จะมีการผลัดเวรกันของบุคลากรระดับ 1 วันละแค่ 2 ครั้งเท่านั้น
รายละเอียด: SCP-945-TH เป็นมนุษย์วัยกลางคนที่แต่
ชุดเครื่องแบบทหารเยอรมันในปี 1939 - 1945 โดยส่วนใหญ่
ถึง 90% เป็นชาว██████ และผลสำรวจจากเนื้อเยื้อของ
SCP-945-TH แล้วพบว่ามีเคยอาศัยอยู่ใน ค.ศ. 18██ ถึง
ค.ศ. 19██ ประเทศประเทศเยอรมัน จากการสังเกตุ SCP-945-TH
ในหนึ่งวัน SCP-945-TH นั้นไม่ทำอะไรเลยนอกจากเมื่อถึงเวลานอนก็นอน
เชื่องช้ามาก อาหารที่ SCP-945-TH กินนั้นได้ทดลองทุก
วิธีแล้วด้วยอาหารธรรมดาที่มนุษย์แต่ SCP-945-TH ไม่สนใจเลย ทำให้ร่างกายของ SCP-945-TH อ่อนแอ ลงอย่างเห็นได้ชัด ระหว่างบุคลากร ระดับ 3 กำลังเปลี่ยนเวรได้เผลอทำลูกกระสุนปืนตกไป 1 นัด มันค่อยๆกลิ้งผ่านลูกกรงเข้าไปหา SCP-945-TH ปรากฏว่า SCP-945-TH กินลูกระสุนทั้งนัดเข้าไปเหมือนกินอาหารธรรมดาๆนั้นเป็นข้อพิสูจว่า SCP-945-TH กินลูกกระสุนปืนเป็นอาหาร
ดร.██████ ได้ทำการทดลองนำ SCP-945-TH-01 SCP-945-TH-02 เข้าไปอยู่ในกรงเดียวกันปรากฏว่ามันได้พูดคุยกันอยู่สักพักประมาณ 5 นาทีด้วยภาษาเยอรมัน จูๆSCP-945-TH-01 และ SCP-945-TH-02ก็พังลูกกรงของห้องขังลงและทำร้ายเจ้าหน้าที่บุคลากรระดับที่ 1 จนเสียชีวิต บุคลากรระดับที่ 1 คนอื่นได้ใช้ปืนพก และปืนไรเฟิล ยิงใส่ SCP-945-TH-01 และ SCP-945-TH-02 แต่กลับไม่เป็นผลอะไรเลยหลังจากนั้น SCP-945-TH-02 หยิบปืนจากเจ้าหน้าที่ที่ตายแล้วมาใช้ยิงบุคลากรระดับ 1 อีกด้วย เหตุการณ์นี้จบลงด้วย[ข้อมูลถูกลบ]
นั้นเป็นข้อยืนยันว่า SCP-945-TH นั้นมีสมองและจะฟังคำสั่งเพียงแค่พวกเดียวกันเท่านั้น
SCP-945-TH มีจำนวนมากถึง ███ ส่วนใหญ่มีพละกำลังแข่งแรง ใน SCP-945-TH บางตัวมีความแม่นยำในการยิงปืนสูงมาก
SCP-945-TH มีความพยายาที่จะหนีอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ การส่ง D-class เข้าไปในห้องและทำร้าย SCP-945-TH นั้น
100% ไม่รอดออกมาแม้แต่คนเดียว
ภาคผนวก: SCP-945-TH ถูกพบครั้งแรกที่ประเทศเยอรมัน เบอร์ลิน ปี 1989 ปรากฏให้เห็นด้วยชุดหน่วยทหาร SS ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 โดยตอนแรกมีการพบเห็นเพียงคนเดียว แต่ในภายหลังมีการรายงานว่าพบเห็น SCP-945-TH ถึง 152 รายงานโดยส่วนใหญ่พบที่เบอร์ลิน มีรายงานว่าพวกมันพยายามที่จะทำลายข้าวของและทำร้ายประชาชนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้น
บางตัวก็มีกริยาแปลกจู่ๆก็นอนลงกับพื้นดินและก็มี SCP-945-TH อีกตัวออกมาจากพื้นดิน มากๆเข้าก็กลายเป็นกองกำลังเดินทำลายเมืองจนเกิดเป็นการจลาจน

เอกสารลับที่ศพของ SCP-945-TH ที่ตายโดนไม่ทรายสาเหตุ
(เสียหายถึง 80%)
ถึง นายพล(เสียหายมีเลือดติดอยู่)
ตอนนี้พวกการทดลอง ████████████ พวกเราเสร็จสมบูณแล้วกองทัพเยอรมันของเราจะยังคงอยู่(เสียหาย)
พวกเราควบคุมมัน(ขาดจนจบ)
████จงเจริญ
พลทหาร ฟินเดอริก ██████

scp-957 ปริมาตรจินตภาพ

ระดับ : Keter
มาตรการกักกันพิเศษ: ให้ scp-957 อยู่ในห้องที่ทำจากยาง ขนาด 3x3x3 เมตร และให้ติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ด้านใน โดยให้บุคคลระดับ 3 เฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา การเข้าไปต้องได้รับการอนุมัติจาก o-5 อย่างน้อยสามคน และต้องยึดติดกับเชือกตลอดเวลา
รายละเอียด:scp-957 เป็นกล่องกระจกขนาด 10x10x10(ขณะเก็บกู้) เซนติเมตร ไม่ทราบมวลและปริมาตรแน่ชัด หากนำมาชั่งเครื่องชั่งน้ำหนักจะไม่แสดงตัวเลขใดๆ และสามารถโค้งงออวกาศรอบๆ ในรัศมี 2 เมตร
หากนำวัตถุไว้ใกล้ๆ scp-957 จะทำให้วัตถุมีมวลและปริมาตรไม่ชัดเจน ซึ่งทำให้วัตถุบิดเบือน และหากมนุษย์เข้าไปในรัศมี จะทำให้ตายโดยทันทีโดยวิธีการที่ไม่ทราบ

ภาคผนวก

[ข้อมูลถูกลบ]ปัจจุบันห้ามมีการทดลองกับ scp-957- ดร.สแลงค์ -

มาตรการกักกัน SCP XXX-th
จะถูกจับตาดู ด้วยยานสำรวจ และกล้องโทรทรรศน์กำลังสูง
รวมถึงอุปกรณ์เกี่ยวกับคลื่นวิทยุ สิ่งมีชีวิตใดๆ ที่ทำการหลบหนีออกมา
จากพึ้นที่ จะต้องถูกกักกันและจัดการตามความเหมาะสม ทั้งนี้ไม่อนุญาติให้มนุนย์
ทั่วไป หรือสิ่งมีชีวิตพวกแบคทีเรีย เข้าไปในเขตนี้เด็ดขาด

SCP XXX-TH เป็นพึ้นที่ในแถบไคเปอร์ ที่พบรังสีสูงถึงหนึ่งหมื่นเกรย์
มีความหนาแน่นของแก้สเรืองแสงอยู่ในระดับสูงกว่าอวกาศโดยรอบนับ
พันเท่า มีขอบเขตเป็นทรงกลม รัศมี 2 ล้านไมล์ จากการทดลองส่งศพมนุษย์เข้าไปในพึ้นที่
พบว่ามันถูกเปลื่ยนให้เป็นคริสตัล และเมื่อนำกลับมา พบว่าคริสตัลนั้น
มีข้อมูลในรูปแบบเลขฐานสอง ของผู้ตายอยู่ด้วย

อย่างไรก็ตาม ในพึ้นที่นี้มีการพบสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก
ตัวอย่างที่ค้นพบในพึ้นที่ก็จะมี

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายแมงกระพรุนสีแดง เส้นผ่าศูนย์กลาง 50-500 เมตร มีคุณสมบัติในการสังเคราะห์
พลังงานจากรังสี แต่ดูเหมือนจะไม่มีความก้าวร้าว และร่างกายอ่อนนุ่ม ความเร็ว 250 M/s

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายฉลามมาโกที่มีความยาวมากกว่า 300 เมตร ลำตัวสีขาว สามารถปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าความแรงสูง ที่มีพลังงานสูงถึง500 พีตาจูลออกมาจากร่างกาย โดยมันใช้ทำลายวัตถุที่เข้ามาขวางเส้นทางในอวกาศลึก เคลื่อนที่ด้วยการสะบัดหาง ปลดปล่อยและดูดกลืนแก้ส สามารถกินได้ทั้งอนินทรีย์และอินทรีย์ อุกกาบาติขนาดหนึ่งกิโลเมตร สามารถถูกกินจนไม่เหลืออะไรใน 1 นาทีและด้วยความเร็วที่สูงถึง 100 KM/s จึงนับว่าอันตรายที่สุดในแถบนี้

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ไร้ขนและไร้อวัยวะเพศ ร่างสีขาวตาโตไร้จมูกและใบหู สูง 40 เซนติเมตร เมือโตเต็มที่
และมีขนาด 4 เซนติเมตรเมื่อแรกเกิด มีรูปแบบสังคม
คล้ายมด เคลื่อนที่ในอวกาศได้ด้วยความเร็ว 40 M/s และ 4 M/s บนผิวดาว มันจะไม่ปรากฏตัวในรัศมี 1 KM จากฉลามอวกาศ

-ของเหลวที่มีชีวิต รูปร่างคล้ายละอองน้ำขนาด 5-10 เซนติเมตร กินแร่ธาตุจากวัตถุต่างๆ
มันจะอาศัยอยู่ด้านใกลของแถบไคเปอร์ แบ่งตัวทุก 72 ชั่วโมง ไม่ถูกกับไฟฟ้่าและแสงอาทิตย์
สามารถย่อยสลายอโลหะได้ทุกอย่าง ความเร็ว 2.5 M/s

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายหอกที่มีชีวิต สีดำ ยาว คาดว่าร่างทำจากโลหะ 10 เมตร อาศัยเป็นฝูงใหญ่มากกว่า 100 ตัว บางครั้งพบว่ารุมสังหารกระพรุนอวกาศ ด้วยการพุ่งเข้ารุมแทงและดูดพลังงาน ความเร็ว 10 KM/s

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายปลาตาบอด ขนาด 50 ไมโครเมตร อาศัยเป็นฝูงใหญ่คล้ายฝุ่นอวกาศ
สีชมพู ดูดพลังงานจากซากศพของสิ่งมีชีวิตอื่น แต่ไม่จู่โจมเป้าหมายทีมีชีวิต ความเร็ว 0.001 M/s

จากการทดลองส่งซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ทำจากโลหะเข้าไป พบว่าพังจากการกระแทง 2 เครื่อง
อีก 1 เครื่อง กลับมาในสภาพที่มีรังสีสูง และรันข้อมูลไม่หยุดเป็นอาทิตย์ๆ ดูเหมือนจะเพิ่มความสามารถ
ในการใช้เลขฐาน 12 และฐาน 8 มาอีกด้วย จากการส่ง D-class ที่ติดอยู่บนยานเข้าไป
เขาได้ถูกของเหลวมีชีวิตกลื่นกินร่าง และดูเหมือนจะเกินการกลายพันธ์กลายเป็นวัตถุ SCP XXX-7-th

มาตรการกักกัน SCP XXX-th
ระดับ :keter

จะถูกจับตาดู ด้วยยานสำรวจ และกล้องโทรทรรศน์กำลังสูง
รวมถึงอุปกรณ์เกี่ยวกับคลื่นวิทยุ สิ่งมีชีวิตใดๆ ที่ทำการหลบหนีออกมา
จากพึ้นที่ จะต้องถูกกักกันและจัดการตามความเหมาะสม ทั้งนี้ไม่อนุญาติให้มนุนย์
ทั่วไป หรือสิ่งมีชีวิตพวกแบคทีเรีย เข้าไปในเขตนี้เด็ดขาด

SCP XXX-TH เป็นพึ้นที่ในแถบไคเปอร์ ที่พบรังสีสูงถึงหนึ่งหมื่นเกรย์
มีความหนาแน่นของแก้สเรืองแสงอยู่ในระดับสูงกว่าอวกาศโดยรอบนับ
พันเท่า มีขอบเขตเป็นทรงกลม รัศมี 2 ล้านไมล์ จากการทดลองส่งศพมนุษย์เข้าไปในพึ้นที่
พบว่ามันถูกเปลื่ยนให้เป็นคริสตัล และเมื่อนำกลับมา พบว่าคริสตัลนั้น
มีข้อมูลในรูปแบบเลขฐานสอง ของผู้ตายอยู่ด้วย

อย่างไรก็ตาม ในพึ้นที่นี้มีการพบสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก
ตัวอย่างที่ค้นพบในพึ้นที่ก็จะมี

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายแมงกระพรุนสีแดง เส้นผ่าศูนย์กลาง 50-500 เมตร มีคุณสมบัติในการสังเคราะห์
พลังงานจากรังสี แต่ดูเหมือนจะไม่มีความก้าวร้าว และร่างกายอ่อนนุ่ม ความเร็ว 250 M/s

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายฉลามมาโกที่มีความยาวมากกว่า 300 เมตร ลำตัวสีขาว สามารถปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าความแรงสูง ที่มีพลังงานสูงถึง500 พีตาจูลออกมาจากร่างกาย โดยมันใช้ทำลายวัตถุที่เข้ามาขวางเส้นทางในอวกาศลึก เคลื่อนที่ด้วยการสะบัดหาง ปลดปล่อยและดูดกลืนแก้ส สามารถกินได้ทั้งอนินทรีย์และอินทรีย์ อุกกาบาติขนาดหนึ่งกิโลเมตร สามารถถูกกินจนไม่เหลืออะไรใน 1 นาทีและด้วยความเร็วที่สูงถึง 100 KM/s จึงนับว่าอันตรายที่สุดในแถบนี้

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ไร้ขนและไร้อวัยวะเพศ ร่างสีขาวตาโตไร้จมูกและใบหู สูง 40 เซนติเมตร เมือโตเต็มที่
และมีขนาด 4 เซนติเมตรเมื่อแรกเกิด มีรูปแบบสังคม
คล้ายมด เคลื่อนที่ในอวกาศได้ด้วยความเร็ว 40 M/s และ 4 M/s บนผิวดาว มันจะไม่ปรากฏตัวในรัศมี 1 KM จากฉลามอวกาศ

-ของเหลวที่มีชีวิต รูปร่างคล้ายละอองน้ำขนาด 5-10 เซนติเมตร กินแร่ธาตุจากวัตถุต่างๆ
มันจะอาศัยอยู่ด้านใกลของแถบไคเปอร์ แบ่งตัวทุก 72 ชั่วโมง ไม่ถูกกับไฟฟ้่าและแสงอาทิตย์
สามารถย่อยสลายอโลหะได้ทุกอย่าง ความเร็ว 2.5 M/s

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายหอกที่มีชีวิต สีดำ ยาว คาดว่าร่างทำจากโลหะ 10 เมตร อาศัยเป็นฝูงใหญ่มากกว่า 100 ตัว บางครั้งพบว่ารุมสังหารกระพรุนอวกาศ ด้วยการพุ่งเข้ารุมแทงและดูดพลังงาน ความเร็ว 10 KM/s

-สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายปลาตาบอด ขนาด 50 ไมโครเมตร อาศัยเป็นฝูงใหญ่คล้ายฝุ่นอวกาศ
สีชมพู ดูดพลังงานจากซากศพของสิ่งมีชีวิตอื่น แต่ไม่จู่โจมเป้าหมายทีมีชีวิต ความเร็ว 0.001 M/s

จากการทดลองส่งซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ทำจากโลหะเข้าไป พบว่าพังจากการกระแทง 2 เครื่อง
อีก 1 เครื่อง กลับมาในสภาพที่มีรังสีสูง และรันข้อมูลไม่หยุดเป็นอาทิตย์ๆ ดูเหมือนจะเพิ่มความสามารถ
ในการใช้เลขฐาน 12 และฐาน 8 มาอีกด้วย จากการส่ง D-class ที่ติดอยู่บนยานเข้าไป
เขาได้ถูกของเหลวมีชีวิตกลื่นกินร่าง และดูเหมือนจะเกินการกลายพันธ์กลายเป็นวัตถุ SCP XXX-7-th
วัตถุมีความสามารถในการเทเลพอร์ต เดินทางมาทีดวงจันทร์ และใช้หมัดต่อยเข้าที่ด้านใกล
เป็นหลุมระเบิด และพล่ามเกี่ยวกับการทำลายมนุษย์ แต่โชคดีที่มันไมทนทาน และถูกกำจัดด้วยการฟาดด้วยท่อเหล็กแรงๆ เพียงครั้งเดียว

scp-999 ยาวไป
ระดับ:Keter
มาตรการกักกันพิเศษ:ให้ข้อมูลต่อไปนี้อยู่ในความดูแลของ เจ้าหน้าที่ระดับ 5 สามคน และให้เข้ารหัสข้อมูลนี้ไว้ด้วยรหัสลับ RSA-4096 เป็นอย่างน้อย หากจะกระทำการใดๆ กับข้อมูลนี้ต้องได้รับการอนุมัติจาก o5 อย่างน้อย 2 คน และให้ผู้คุมที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 5 สามคน และเจ้าหน้าที่ระดับ 4 ห้าคนขึ้นไป โดยทั้งหมดนี้ต้องอยู่ในความดูแลของ o5 อย่างน้อยสามคน
รายละเอียด:scp-999 เป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุได้ว่าสร้างมาจากใคร และมีขนาด [ข้อมูลปกปิด] เมกะไบต์ และมีความส่งผลโดยตรงในการบิดเบือนข้อมูลรอบข้าง พบเจอที่ http://www.[ข้อมูลถูกลบโดย o5].net โดยค้นพบตั้งแต่วันที่ 23/11/[ข้อมูลปกปิด]
ข้อมูลมีลักษณะไม่ทราบแน่นอน และทำให้ผู้อ่านเกิดอาการ[ไม่ทราบ]ขึ้น และทำให้เสียชีวิตภายใน 4 ชั่วโมง ด้วยอาการที่ไม่แน่นอน และ ศพจะหายไปโดยทันที พร้อมกับส่งคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าพลังงานสูงยิ่งยวด ออกมาในรัศมี 100 เมตร ทำให้คนที่อยู่รอบข้างเกิดอาการที่เหมือน "ถูกชักจูง" ซึ่งมนุษย์ที่ได้รับผลกระทบจะเข้าไปในwww.[ข้อมมูลปกปิด]ทันที และจะสร้างบทความใหม่ที่ยาวมากๆ ขึ้น ก่อนที่จะเสียชีวิตลงภายใน 4 ชั่วโมง และปล่อยคลื่นดังกล่าวออกมา

วัตถุ# SCP-027-TH

ระดับ:Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-027 จะถูกเก็บไว้ในตู้กระจกหนา 0.3 ซ.ม และจะเก็บไว้ในห้องแอร์ปรับอากาศอุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียส มีเจ้าหน้าที่ระดับ D เฝ้าหน้าประตูห้อง 2 คนตลอดเวลากลางคืนแต่จะไม่เฝ้าเวลากลางวัน หากใครเข้าไปในห้องและไม่ออกมาเกิน 10 นาที หรือเข้าไปสัมผัสตู้กระจก โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่หน้าห้อง จะถูกนำออกจากห้องกักกัน และห้ามกลับไปในห้องเด็ดขาดจนครบ 12 ชั่วโมง และไม่ต้องมีการทำความสะอาดห้องตรงใดๆทั้งสิ้น ยกเว้นเครื่องปรับอากาศจะต้องเปลี่ยนน้ำยาทุกเดือนเดือนละ 2 ครั้ง และ SCP-027 ไม่ต้องมีการวิจัยใดๆทั้งสิ้นจากองค์กร

รายละเอียด: SCP-027 เป็นโน้ตบุ้คมือสองที่ได้มาจากร้านค้าของเก่า ขนาดหน้าจอ 15 นิ้ว รุ่น ACER สีดำ ดูเหมือนจะเป็นโน้ตบุ้คที่ผ่านการใช้มาไม่นานสักเท่าไหร่ เพราะสภาพยังดูใหม่มาก แต่เพราะเหตุผลบางประการจึงทำให้ไม่ได้ใช้งานบ่อย เมื่อมีการเปิดใช้งานจะพบว่ามันลง Window 7 ไว้ และมีไอคอนโปรแกรมต่างๆเหมือนปกติ ้แต่พอใช้งานไปสักพัก มันก็จะมีอาการค้างและหน้าจอดับไป และผู้ที่ใช้งานก็จะเริ่มปวดหัวรุนแรงแล้วกลิ้งไปมากับพื้น แล้วลุกขึ้นมาทำร้ายคนอื่นด้วยกำลังอันมหาศาล แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าผู้ป่วยเอากำลังพวกนั้นมาจากไหน นอกจากนี้ SCP-027 ยังสามารถปล่อยไฟฟ้า 100,000 โวลต์จากตัวมันเองเข้าเล่นงานผู้อื่นครั้งละมากๆได้ และผิวของมันยังสามารถกัน

-กระสุนปืนขนาด 9 MM. , กระสุนปืนลูกซอง , ลูกธนู และจรวดของ RPG
-เปลวไฟและสารเคมีร้ายแรงต่างๆ
-ระเบิดธรรมคาจนถึงนิวเคลียร์
-อาวุธแทง ทุบ ตี ฟัน ทุกชนิด เช่น ดาบ ไม้ สามง่าม ลูกตุ้ม ๆลๆ

วัตถุ# SCP-112-TH

ระดับ: Euclid

สภาพของ D-6132 หลังจ้องตาตนเองใน SCP-112-TH

มาตรการกักกันพิเศษ: ปัจจุบันอยู่ในห้องปิดขนาด 3x3x3 เมตร ของไซต์-██ , ประตูห้องถูกล็อคตลอดเวลา , ติดกล้องวงจรปิด 1 ตัว , ในภายหลังให้มีการนำกระดาษมาปิดให้ทั่วบานกระจก และต้องได้รับอนุญาตจาก ดร.████ อย่างเป็นลายลักษณ์อักษรก่อนจะกระทำการใดๆกับวัตถุ

รายละเอียด: SCP-112-TH เป็นกระจกเงาขนาดสะท้อนได้ทั้งตัว มีขาตั้งและสามารถเคลื่อนย้ายได้ โดยมันมีความสามารถในการทำให้มนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตใดๆที่จ้องมองดวงตาของตนเองที่ปรากฏบนตัววัตถุให้มีสภาพกลายเป็นหิน(ระยะของความสามารถนี้ไปไกลที่สุดคือ 7 เมตร) แต่ตราบเท่าที่ยังไม่มองตาของตนเองในกระจกก็ยังปลอดภัยจากความสามารถของวัตถุ(รวมถึงการจ้องมองส่วนอื่นของเงาสะท้อนที่ไม่ใช่ดวงตา , ปิดตา หรืออย่างอื่นที่ไม่ใช่การมองดวงตาโดยตรง)
บานกระจกของวัตถุมีความยืดหยุ่นสูงมาก และไม่สามารถทำลายได้โดยการทุบหรือการกระแทก
วัตถุถูกพบในคฤหาสน์ร้างแห่งหนึ่งแถบชานเมือง████████ เนื่องมาจากทางสถาบันได้ทราบเรื่องเกี่ยวกับรูปปั้นหินปริศนาในห้องใต้หลังคาของคฤหาสน์ดังกล่าวและส่งทีมเก็บกู้ไป(จากการลงพื้นที่ครั้งแรกพบว่ารูปปั้นบางตัวมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับบุคคลหายสาบสูญในละแวกนั้น) ส่วนตัววัตถุถูกพบในห้องใต้หลังคาในสภาพที่มีรูปปั้นหินจำนวนมากล้อมรอบ ในขณะที่เจ้าหน้าที่เก็บกู้รายหนึ่งกำลังขนย้ายรูปปั้น ก็บังเอิญสบตาของตนเองบนตัววัตถุและกลายเป็นหินไป
เจ้าหน้าที่รายอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์จึงรายงานให้ทางสถาบันทราบและเก็บกู้วัตถุในเวลาต่อมา

ภาคผนวก: การทดลองกับ D-6132 โดยให้ D-6132 เดินเข้าไปในห้องที่มีวัตถุวางอยู่และสั่งการผ่านลำโพงในห้อง(สังเกตการณ์ผ่านกล้องวงจรปิดของห้องทดลอง) เมื่อวันที่ 05/23/20██ ควบคุมโดย ดร.████

<เริ่มบันทึก>

ดร.████: เอาล่ะ แกเดินไปหน้ากระจกนั่นเลย…อ้อ! เกือบลืมบอกแกอย่ามองในกระจกนะจนกว่าชั้นจะสั่ง เพื่อชีวิตของแกเอง…งั้น แกลองมองขาตัวเองในกระจกซิ

D-6132: (มองเงาสะท้อนขาตนเอง , ไม่มีสิ่งผิดปกติ)

ดร.████: อย่าเพิ่งเงยหน้านะ แล้วก็เอามือปิดกระจกตรงที่น่าจะเป็นตาของแกนั่นละ เอามือปิดค้างไว้แล้วค่อยเงยขึ้นมานะ

D-6132: (เอามือปิดกระจกด้านบนก่อนเงยหน้าขึ้นมา , ไม่มีสิ่งผิดปกติ)

ดร.████: แกพร้อมยัง…เอามือออกได้

D-6132: (ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจเอามือออก)

[เกิดแสงวาบสีเขียวออกมาจากวัตถุขณะหนึ่งก่อนจะหายไป]

D-6132: (อยู่ในสภาพกลายเป็นหินทั้งตัว , ไม่พบสัญญาณชีพ)

ดร.████: …ไปเอามันออกมา แล้วก็อย่าไปเผลอมองกระจกนั่นเชียว!

<จบการบันทึก>

วัตถุ# SCP-895-TH

ระดับ: Keter

ภาพดาวยูเรนัส(ซ้าย)และภาพแสดงคลื่นความร้อนจาก SCP-895-TH (ขวา) จากยาน ███-1

มาตรการกักกันพิเศษ: เนื่องจากมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่จะกักกันได้ จึงทำได้เพียงแต่สังเกตการณ์ในทุกๆวันโดยคณะนักดาราศาสตร์ของไซต์-██ และปกปิดข้อมูลทั้งหมดของ SCP-895-TH ไม่ให้สื่อมวลชนรับรู้

รายละเอียด: SCP-895-TH เป็นบริเวณขั้วของดาวยูเรนัสซึ่งมีทิศทางที่ชี้มายังโลก และมีระดับของสติปัญญาโดยไม่ทราบวิธีการ โดยวัตถุถูกค้นพบครั้งแรก เมื่อวัตถุได้ส่งข้อความที่สามารถแปลได้หมายหมายเดียวกันในหลายภาษาให้แก่ยานดาวเทียม ███-1 ในขณะที่ยานดาวเทียมดังกล่าวกำลังสำรวจ SCP-███-TH ซึ่งส่งมาทั้งหมด 12 ฉบับ ฉบับละ 1 ภาษาที่มีบนโลกคือ
ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาเยอรมัน ภาษากรีก ภาษาอิตาลี ภาษาสเปน ภาษาอินเดีย ภาษาจีน(กลาง) ภาษาญี่ปุ่น ภาษาเกาหลี(ใต้) ภาษาเวียดนามและภาษาไทย โดยทั้งหมดถูกส่งต่อมายังโลกเมื่อวันที่ 09/17/20██

ภาคผนวก: หลังจากที่ยาน ███-1 ซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ในการสำรวจ SCP-███-TH เมื่อวันที่ 09/10/20██ ได้รับข้อความมาจาก SCP-895-TH ก็ได้ถ่ายรูปแบบปกติและแบบแสดงคลื่นความร้อนไปที่วัตถุ - ภาพที่ถ่ายได้และข้อความ(12 ฉบับ)ถูกส่งกลับไปให้ทางสถาบันที่อยู่บนโลกใน 7 วัน ข้อความฉบับภาษาไทยที่ส่งมาจากวัตถุมีดังนี้

"ข้าคือผู้เฝ้ามองจากที่แห่งนี้ สถานที่ที่พวกเจ้าเรียกว่ายูเรนัส ข้าอยู่ ณ ที่แห่งนี้มา ███,███,███ ปีเวลามนุษย์แล้ว ข้าได้ถือกำเนิดก่อนที่จะมีพวกเจ้าเสียอีกนะ พวกมนุษย์ และข้าได้เฝ้ามองดาวบ้านเกิดของพวกเจ้าที่เรียกว่า โลก , ข้ารู้ ข้าเห็น สิ่งที่เป็นไปบนโลก จุดกำเนิดของชีวิตอันสวยงาม และก็ถึงคราวดับสลาย แต่ก็ยังมีชีวิตใหม่ๆถือกำเนิดขึ้นมาได้จากผงธุลี ข้ารู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกเสียจริง จนกระทั่งข้าได้เห็นสิ่งมีชีวิตเฉกเช่นพวกเจ้านี่แหละ มนุษย์ทั้งหลาย ในครั้งแรกที่ข้าเห็นพวกเจ้า ข้ารู้สึกสนใจในสิ่งมีชีวิตพวกนี้ แต่ไม่นานนัก ข้าได้เห็นสิ่งที่พวกเจ้ากระทำต่อโลก และข้ามีความคิดที่จะเริ่มต้นมันใหม่ ข้อความที่ข้าส่งผ่านของเล่นของพวกเจ้านี้เป็นเพียงคำเตือน และข้าให้เวลาพวกเจ้า █,███ ปีเวลามนุษย์ ในการแก้ไขปัญหาที่พวกเจ้าได้กระทำต่อโลก"

หมายเหตุ: คำว่า เริ่มต้นมันใหม่ ของมันคงหมายถึงยิงลำแสงขนาดใหญ่กว่าโลก จากขั้วดาวยูเรนัสกระมัง - ดร.███

scp-xxx-th

ระดับ Euclid

การกักกัน: ให้ปิดเส้นทางเดินรถที่อยู่ทางทิศตะวันตกของเมือง████████เป็นระยะทาง 30 กม และติดป้ายให้เลี้ยงใช้ทางอื่น หากจำเป็นจะใช้เส้นทางผู้ขับขี่รถทุกคันจะโดนเตือนจากจนท. ไม่ให้ใช้ความเร็วเกิน 40 กม/ชม

ข้อมูล: scp-xxx เป็นเชือกสลิงสีเทาขนาด 1 ซม ที่ขึงเป็นเส้นตรงตรึงอยู่กลางถนนที่จะมุ่งหน้าไปเมือง████████ ในระดับลำตัวหรือหัวของมุษย์ scp-xxxมีความแข็งแรงและคมมากๆถึงขนาดตัดเหล็กที่ไม่หนาให้ขาดได้ การที่scp-xxxสามารถขึงอยู่ท่ามกลางพื้นที่ว่างเปล่ายังคงไม่เป็นที่รู้จัก ถ้าเดินตาม scp-xxx ไปเพื่อไปหาจุดที่ใช้ขึงจะพบว่าเดินไปถึงจุดหนึ่ง scp-xxx จะหายไปด้วยวิธีที่ไม่รู้จัก การตัดscp-xxx ทำได้โดยscp-xxxจะกระเด็นหายไปตามแรงตรึงและจะโพล่มาใหม่ ณ ที่ใดที่หนึ่งในเส้นทางเดียวกันในเวลาต่อมา

scp-xxx ถูกพบจากเหตกาณตายหมู่ของกลุ่มนักซิ่งที่มาจาก██████ และจะไปเมือง████████ ได้ใช้เส้นทางนี้ที่เป็นทางลัด ในครั้งนั้นมีคนเสียชีวิตทั้งหมด██คน แล้วมี[ปกปิด]ของคนตายห้อยติดอยู่กับ scp-xxxด้วยสร้างความสยอดสยองให้กับจนท.เป็นอย่างมาก

วัตถุ# SCP-XXX

ระดับ: E

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-XXX-1 และ -2 ถูกเก็บเอาไว้ในหีบขนาดใหญ่ที่มาพร้อมกับวัตถุภายในโกดัง-29a¹ โดยไม่จำเป็นต้องวิจัยใดๆอีก ในหนึ่งสัปดาห์ก่อนถึงวันที่ 1 มค. SCP-XXX ทั้งหมดจะถูกนำออกมาจากกล่องมาวางไว้ในสถานที่ง่ายต่อการมองเห็นของคนหลายคน และให้จัดเตรียมทีม MTF ให้มีความพร้อมสำหรับการค้นหาและจัดการกับ SCP-XXX-3 และโศกนาตกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น

หาก SCP-XXX-1 หายไปจากตำแหน่งให้ทีม MTF นำ SCP-XXX-2 ติดตัวไปด้วย ทั้งนี้มีคำสั่งให้ใช้กระสุนจริงกับ SCP-XXX-3 ได้

รายละเอียด: SCP-XXX คืออุปกรณ์ที่ใช้ในงานแสดงเวที ประกอบไปด้วย ชุดกระต่ายครึ่งตัว และหุ่นกระบอกสิงโต ตรวจสอบแล้วไม่พบความผิดปรกติอีกทั้งไม่ทราบว่าใครคือเจ้าของ แต่ใดเอาว่าเป็นของคณะละครสัตว์อันอึกทึกของเฮอร์มาน ฟุลเลอร์ เอาไว้ก่อน SCP-XXX ถูกพบครั้งแรกในเหตุการณ์ฆ่ากันตายในงานเลี้ยงฉลองก่อนวันปีใหม่ ที่มีผู้เสียชีวิตถึง 21 คน รวมถึง SCP-XXX-3 ด้วย ภายหลังจากสถาับนเข้าเก็บกู้นั้น SCP-XXX ก็ไม่ได้แสดงความผิดปรกติใดๆอีกจนเกือบจะลดระดับให้เป็น Safe

SCP-XXX ทั้งหมดนั้นจะแสดงความผิดปรกติในหนึ่งสัปดาห์ก่อนขึ้นปีใหม่ของทุกปีตามวันและเวลาของโซนนั้นๆ (ประมาณ 37-31 ธค.) โดยเริ่มจาก SCP-XXX-1 จะหายไป และ SCP-XXX-2 จะเคลื่อนไหวได้เอง วิธีการเหล่านี้ไม่เป็นที่ไม่รู้จัก

เมื่อ SCP-XXX-1 หายไป วัตถุจะไปปรากฏขึ้นในงานฉลองหรืองานเลี้ยงสังสรรค์ที่มีมนุษย์อยู่รวมกันเป็นจำนวนมาก (ประมาณ 8 คน ขึ้นไป) และรอให้ใครบางคนในงานมาสวมใส่ SCP-XXX-1 มีวิธีการเรียกเป้าหมายที่ปัจจุบันยังไม่ทราบ เนื่องจากมีเพียงเป้าหมายเท่านั้นที่ได้ยิเสียงเรียกนี้ หากสวมใส่ SCP-XXX-1 บุคคลนั้นจะรวมเป็นส่วนเดียวกับวัตถุ เนื้อผ้าจะติดกับเสื้อผ้าและผิวหนังของเป้าหมาย รวมถึงเปลี่ยนโครงสร้างร่างกายส่วนบนทั้งหมดให้เหมือนกับ SCP-XXX-1 เมื่อกระบวนการเสร็จสมบูรณ์ SCP-XXX-1 จะเปลี่ยนจากเนื้อผ้ามาเป็นเนื้อหนังของจริงที่ต่อมากลายเป็น SCP-XXX-3

SCP-XXX-3 จะดูเหมือนคนครึ่งกระต่ายที่ผสมกับความบ้าคลั่ง SCP-XXX-3 จะส่งเสียงร้องเหมือนลา และเสียงหัวเราะแบบตัวตลกออกมา ศีรษะของตัวอย่างนั้นหมุนได้ 360 องศา ลูกตาที่กลมโตเหมือนจะหลุดออกจากเป้านั้นขยับได้อิสระออกจากกัน มีฟันที่เหยินและลิ้นที่ยาวถึง 30 ซม. พฤติกรรมของ SCP-XXX-3 นั้นไม่ต่างจากฆาตกรโรคจิต ตัวอย่างจะฆ่าคนแบบซึ่งๆหน้าด้วยขวาน² บางครั้งก็จับเหยื่อไปแขวนคอเล่นหรือไม่ก็จับเหยื่อมาเล่นเกมที่มันเรียกว่า "ขวานเสี่ยงดวง"³

SCP-XXX-2 เป็นสิ่งเดียวที่รู้ว่าตัวอย่างเกิดขึ้นที่ไหน SCP-XXX-2 จะบอกทางหรือนำทางไปหาตัวอย่าง เมื่อพบ SCP-XXX-2 จะเข้าจู่โจมตัวย่างบริเวณลำคอโดยทันที SCP-XXX-3 จะกลัว SCP-XXX-2 มากๆ เมื่อตัวอย่างตายลง SCP-XXX-1 จะหลุดออกและกลายเป็นเพียงชุดธรรมดาๆ ส่วนผู้สวมใส่นั้นร่างกายส่วนบนจะมีสภาพที่บิดเบี้ยวไม่เป็นรูปร่าง อวัยวะต่างๆอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างน่ากลัว เช่นเดียวกับอวัยวะภายใน

อย่างไรก็ตามหาก SCP-XXX-3 ไม่ตายก่อน 1 มค. SCP-XXX-1 ก็จะหลุดออกจากผู้สวมใส่ไปเองอยู่ดี

วัตถุ# SCP-195-TH-J เออ ชั้นชอบเลขนี้

ระดับ: Safe ใครบอกกัน Keter ต่างหาก ตูนี่แหละอันตรายสุดๆ

มาตรการกักกันพิเศษ: อยู่ในลิ้นชั้นโต๊ะทำงานของ ดร.████ และมิให้ผู้ใดทำลายวัตถุ เอางี้จริงดิ การกักกันง่อยไปหรือเปล่า อย่างชั้นต้องอยู่ในตู้นิรภัยอย่างน้อย 3 ชั้นในห้องกรงหนาอีกที โอเค?

รายละเอียด: SCP-195 เคยเป็นชุดกระดาษปกดำไม่ระบุบริษัทผู้ผลิตหรือแหล่งที่ผลิตสำหรับเขียนรายงานจำนวน ██ แผ่น ที่ใช้กันในสถาบัน SCP โดยชุดรายงานดังกล่าวถูกพบโดย ดร.████ โดยที่ตัว ดร.████ เองก็พบกับวัตถุในขณะที่ยังเป็นชุดกระดาษรายงานอยู่ ในกล่องเก็บของเก่าของเขาเอง(เจ้าตัวกล่าวว่าไม่เคยเห็นวัตถุมาก่อนหน้านี้) โดยความผิดปกติของวัตถุคือวัตถุสามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้โดยมีเพียงแค่กระดาษในชุดกระดาษรายงานนั้นเป็นสื่อกลาง

กล่าวคือสามารถสื่อสารได้ผ่านการเขียนลงบนกระดาษ นอกจากนี้แล้ววัตถุก็ไม่มีความผิดปกติอะไรอีก เว้นแต่วัตถุจะมักพูดคุยแบบเป็นกันเอง ปัจจุบันวัตถุเป็นเพียงแค่กระดาษรายงานแผ่นเดียว คือเอาจริงๆแล้วมีพวกแกคนนึงเอาที่เหลือของชั้นไปเผาน่ะสิ ชั้นแค่อยากคุยด้วย แล้วบังเอิญไอกระดาษที่ฉีกมาใช้ก่อนหน้าเพื่อเอามาเขียนรายงาน SCP บ้าบออะไรนั่น ดันมาจากชั้นนี่แหละ! อ้อ! ใช่แล้วกระดาษที่แกกำลังอ่านอยู่ ณ ตอนนี้นี่แหละคือ SCP-195 ที่พวกแกเรียกชั้น!

โอเคขอพักสักเดี๋ยว คือถ้าพวกแกอยากรู้ว่าชั้นรู้ได้ยังไง ไม่รู้เหมือนกันคือชั้นรู้แค่ว่าชั้นคุยกับพวกนายได้ แต่ไม่ใช่คุยออกเสียงนะ แต่เป็นเขียน ชั้นไม่รู้หรอกว่าตัวจริงของชั้นเป็นยังไง จำชื่อตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ชั้นแค่หวังว่าเราจะได้คุยกันมากกว่านี้ถ้าพวกแกไม่เอาที่เหลือของชั้นไปเผาน่ะนะ!

ภาคผนวก: พื้นที่สำหรับสื่อสารระหว่าง ดร.████ กับ SCP-195

ดร.████: ก่อนอื่นเลย แกมาอยู่ในกล่องเก็บของ ของชั้นได้ยังไง?

SCP-195: จะไปรู้เรอะ นอนอยู่ดีๆตื่นมาอีกทีชั้นก็มาอยู่ในกล่องมืดๆของแกแล้ว

ดร.████: แล้วแกเป็นใคร ชื่ออะไร

SCP-195: ของแบบนั้นชั้นจำไม่ได้หรอก มีอะไรอีกมั้ย?

ดร.████: แล้วแกสื่อสารกับชั้นได้ยังไง?

SCP-195: ตาแก่นี่ถามมากจริง! คือยังไงดีล่ะ ชั้นไม่รู้ว่าหน้าตาตัวเองเป็นยังไง อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ รู้แค่ว่าตัวเองนั่งอยู่หน้าชุดกระดาษรายงาน แล้วก็จะเห็นภาพว่าชุดรายงานมันอยู่ที่ไหน แต่ก็ทำได้แค่เขียนลงไปเพื่อคุยกับพวกแก

ดร.████: แล้วแกรู้เรื่องเกี่ยวกับสถาบัน SCP ได้ยังไง?

SCP-195: ไม่รู้สิพอแกเริ่มเขียนลงบนตัวชั้น ความทรงจำของแกก็ไหลเข้าหัวชั้นในนั้นมีเรื่อง SCP เยอะแยะเลย แล้วชั้นจะได้เป็น SCP บ้างมั้ย?

ดร.████: ได้สิแต่แกต้องเลิกเรียกชั้นว่าตาแก่ไม่งั้นชั้นจะเอากระดาษรายงานแผ่นสุดท้ายนี้จากตัวแกเองไปขยำทิ้ง แล้วอีกอย่างถ้าคุยกันเสร็จตรงนี้แล้ว เราอาจจะไม่ได้คุยกันอีก เพราะกระดาษมันจะหมดแล้วนี่

SCP-195: ขอโทษค้าบ อีกอย่างนึงๆ เขียนบนตัวชั้นแล้วเอาไปเป็นข้อมูลทางการได้ป้ะ

หมายเหตุ: ผมอยากเผาไอกระดาษนี่ไปอีกใบจังเลย แต่ด้วยนโยบายผมทำไม่ได้ - ดร.████ ไปตายซะ - กระดาษสุดหล่อ

วัตถุ# SCP-๑๔๕-TH

ระดับ: Keter

มาตารการกักกันพิเศษ: ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบันทำให้การกักกันตัววัตถุจากพลเรือนทั่วไปเป็นไปไม่ได้เลยเเละคาดว่าจะไม่มีทางทำได้อีกเเล้วมาตรการณ์กักกันในปัจจุบันจึงมุ่งที่การลดความเสียหายที่เกิดจากวัตถุ โดยให้เจ้าหน้าที่ของสถาบันที่แฝงตัวอยู่ในแต่ละประเทศทำการเฝ้าระวังด้านข้อมูลคอมพิวเตอร์เเละกลุ่มตลาดออนไลน์เพื่อยับยั้งสินค้าออนไลน์ต้องสงสัยทันที หากผิดพลาดให้เจ้าหน้าที่ทั่วโลกเริ่มต้นปฏิบัติการ "single gateway" โดยทันที
รายละเอียด: SCP-๑๔๕-TH เป็น game engine ที่มีชื่อว่า █████ ซึ่งกำลังมีชื่อเสียงเเละได้รับความนิยมมากใน ██ ประเทศ
ถูกสร้างโดยผู้พัฒนาชื่อ G███ N████ โดยวัตถุจะเเสดงความผิดปกติเมื่อมีผู้ดาวน์โหลดวัตถุและใช้งานอย่างน้อย 2 นาที ถึง 14 วันวัตถุจะเริ่มส่งผลกระทบรูปเเบบมีมต่อผู้ใช้งานทำให้สภาพจิดใจเปลี่ยนแปลงไปหลายรูปแบบโดยไม่มีรูปแบบที่เเน่นอนที่พบได้ได้ในทุกกรณีที่สุดคือทำให้ผู้ได้รับผลกระทบเกิดความต้องการซื้อ"สินค้า"ที่วัตถุเสนอและสามารถทำการ"teleport"เงินในรูปแบบต่างๆทั้ง ธนบัติ เหรียญ บัตรเครดิต บัตร ATM สลิปเงินเดือน หรือแม้แต่กระปุกออมสุนทั้งกระปุก หายไปจากความเป็นจริงภายหลังการติดอุปกรณ์ GPS ทำให้ทราบว่าที่ที่เงินถูก"teleport"ไปคือ Bellevue Washington USA และจะมี"สินค้าเสมือนจริง"ปรากฏขึ้นในคอมพิวเตอร์ของผู้ได้รับผลกระทบโดยส่วนใหญ่จะอยู่ในรูปแบบของ ไอเทมของตัวละครในเกม ลายอาวุธต่างๆ และ"game card" ผลกระทบต่อมาจะเกิดขึ้นเมื่อใช้งานวัตถุเกิน 3 ชั่วโมงติดต่อกันทำให้ผู้ผู้ได้รับผลกระทบอยู่ในสภาพไร้สติ จ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่กระพริบตาหรือตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อม และ██████ การพยายามห้ามผู้ที่ได้รับผลกระทบนี้ทุกวิธีทั้งการ กดปุ่ม shutdown ค้าง การถอดปลั๊ก หรือการใช้กำลังดึงตัวผู้ได้รับผลกระทบออกมา จะทำให้ผู้ได้รับผลกระทบเกิดอาการก้าวร้าวเเละมีพละกำลังพอที่จะสังหารผู้อื่นได้ด้วยมือเปล่าโดยไม่ตอบสนองต่อการเจรจาใดๆ วิธีเดียวในการหยุดผู้ได้รับผลกระทบในระยะนี้คือการการรุณฆาต

ผมว่าพวกคุณควรจะยอมรับความจริงเรื่องการกักกันวัตถุล้มเหลวได้เเล้ว ไอ้████มันอยู่ทุกที่บนโลกแล้วใน site-17 มีพวกเราอย่างน้อยสัก 100 คนมีไอ้โปรเเกรมนั่นอยู่ในเครื่องเราอนุมัติงบประมาณไปมหาศาลแต่มันก็หายไปไหนไม่รู้ หัวหน้า Site บอกผมแค่ว่า"เราใช้มันซื้อสิ่งที่เราควรซื้อ"ผมไม่ไหวเเล้วนะที่ต้องคอยมานั่งดูพวกนักวิจัยไม่ให้ทำงานกับคอมพิวเตอร์เกิน 3 ชั่วโมง
ใครก็ได้ช่วยทำอะไรให้มันจริงๆจังๆหน่อยได้มั้ย ว่าเเต่ไอหมวกติดไฟกับ asiimov ที่นายขอ trade มาจะเอาอะไรแลกนะดร.เคลฟ
-██████ ช่างเทคนิคประจำ site-17 ||

scp-xxx-th

ระดับ Euclid

การกักกัน: ให้ปิดเส้นทางเดินรถที่อยู่ทางทิศตะวันตกของเมือง████████เป็นระยะทาง 30 กม และติดป้ายให้เลี้ยงใช้ทางอื่น หากจำเป็นจะใช้เส้นทางผู้ขับขี่รถทุกคันจะโดนเตือนจากจนท. ไม่ให้ใช้ความเร็วเกิน 40 กม/ชม

ข้อมูล: scp-xxx เป็นเชือกสลิงสีเทาขนาด 1 ซม ที่ขึงเป็นเส้นตรงตรึงอยู่กลางถนนที่จะมุ่งหน้าไปเมือง████████ ในระดับลำตัวหรือหัวของมุษย์ scp-xxxมีความแข็งแรงและคมมากๆถึงขนาดตัดเหล็กที่ไม่หนาให้ขาดได้ การที่scp-xxxสามารถขึงอยู่ท่ามกลางพื้นที่ว่างเปล่ายังคงไม่เป็นที่รู้จัก ถ้าเดินตาม scp-xxx ไปเพื่อไปหาจุดที่ใช้ขึงจะพบว่าเดินไปถึงจุดหนึ่ง scp-xxx จะหายไปด้วยวิธีที่ไม่รู้จัก การตัดscp-xxx ทำได้โดยscp-xxxจะกระเด็นหายไปตามแรงตรึงและจะโพล่มาใหม่ ณ ที่ใดที่หนึ่งในเส้นทางเดียวกันในเวลาต่อมา

scp-xxx ถูกพบจากเหตกาณตายหมู่ของกลุ่มนักซิ่งที่มาจาก██████ และจะไปเมือง████████ ได้ใช้เส้นทางนี้ที่เป็นทางลัด ในครั้งนั้นมีคนเสียชีวิตทั้งหมด██คน แล้วมี[ปกปิด]ของคนตายห้อยติดอยู่กับ scp-xxxด้วยสร้างความสยอดสยองให้กับจนท.เป็นอย่างมาก

ภาพการแสกน mri ของ SCP-027-TH

วัตถุ# SCP-027-TH

ระดับ: Safe

มาตรการกักกันพิเศษ: SCP-027-TH ถูกบรรจุล็อกอยู่ในกล่องกระจกนิรภัยขนาด 2x2x2 ลูกบาศก์เมตร ในโกดัง 6 ไซต์ 41 โดยมีมาตรการควบคุมแมลงภายในโกดังตามมาตรฐาน IB-07 ของสถาบัน รวมถึงการทดลองใด ๆ ที่จะเกิดขึ้นกับ SCP-027-TH ต้องอยู่ในห้องที่ผ่านมาตรฐาน IB-07 เช่นกัน

รายละเอียด: SCP-027-TH เป็นรังผึ้งที่มีขนาดใหญ่กว่ารังที่พบเห็นตามธรรมชาติโดยรังนี้ติดอยู่กับกิ่งก้านของต้นหูกวาง รูปลักษณ์ภายนอกของ SCP-027-TH จะต่างจากรังผึ้งทั่วไปเล็กน้อยตรงความเป็นระเบียบของรวงผึ้งแต่ละรวงที่ต่อกันและกระจายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้รูปร่างของ SCP-027-TH ดูเกือบจะเป็นทรง Rhombic triacontahedron ที่เกิดจากสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดด้านเท่าโดยสมบูรณ์

การวิเคราะห์วัสดุของ SCP-027-TH ในห้องแลปนั้นพบว่ามันนั้นเกิดจากไขผึ้งปรกติ แต่ความผิดปรกติของ SCP-027-TH นั่นคือความสามารถในการ "ล่อลวง" สิ่งมีชีวิตในวงศ์ Apoidea สกุล Anthophila หรืออีกนัยหนึ่งคือล่อลวงผึ้งทุกชนิด ผ่านการปล่อยฟีโรโมนชนิดพิเศษที่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของผึ้งจากเดิมที่จะต้องออกไปหาน้ำหวาน หรือทำการปกป้องรัง หากผึ้งตัวนั้นอยู่ในรัศมีของฟีโรโมนนั้น มันจะยกเลิกพฤติกรรมและทิ้งรังเดิม ก่อนที่จะบินเข้าไปใน SCP-027-TH (ผลกระทบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับนางพญา ส่งผลให้หากมีรังใดอยู่ในรัศมีของ SCP-027-TH จะทำให้นางพญาของรังนั้นตายเนื่องจากไม่มีผึ้งบริวารที่จะหาน้ำหวานมาให้ได้) จากการทดลองพบว่า SCP-027-TH มีผลกับสิ่งมีชีวิตในสกุลข้างเคียงบ้างเป็นบางตัว

ซึ่งผึ้งที่หายเข้าไปใน SCP-027-TH นั้นไปมีทีท่าในการกลับออกมาอีกเลย ผลจากการเอ็กซ์เรย์ภายในรังเห็นเพียงโพรงขนาดเล็กจำนวนมากแต่ไม่พบผึ้งที่ควรจะต้องมีอยู่ข้างใน แกนกลางของมันนั้นเราพบวัตถุรูปทรง Rhombic triacontahedron ที่ไม่สามารถแสกนเข้าไปได้ การผ่าพิสูจน์ถูกระงับโดยดร.บอทท์ อย่างไรก็ตามคาดว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่ทำให้เหล่าผึ้งนั้นหายไป และเป็นตัวปล่อยโฟโรโมนสำหรับการล่อผึ้งมาเช่นกัน

SCP-027-TH ยังมีความสามารถในการผลิตน้ำผึ้งคุณภาพสูงจากการตัดด้านล่างบางส่วนของมันออกมา ซึ่งตัวรังจะมีการซ่อมแซมตัวเองอย่างช้า ๆ ด้วยวิธีการที่ยังไม่ทราบ รวมถึงสารประกอบของน้ำผึ้งที่เก็บเกี่ยวได้จาก SCP-027-TH ที่ตรงกับเกสรของดอกไม้จากหลากหลายส่วนบนโลกนั้นมาได้อย่างไร หรือวิธีการที่ผึ้งออกไปเก็บน้ำหวานนั้น เป็นเรื่องที่ยังไม่ทราบได้เช่นกัน

ปัจจุบันไม่ได้รับอณุญาตให้มีการตัดหรือทำลางบางชิ้นส่วนของ SCP-027-TH เพื่อนำน้ำผึ้งมาใช้บริโภคภายในไซท์อีก จากคำสั่งของดร.บอทท์ และคำสั่งนี้ถือว่าเป็นที่สิ้นสุด

ภาพของ SCP-XXX-TH

วัตถุ# SCP-XXX-TH

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ: ในปัจจุบันยังไม่พบวิธีกักกันหรือป้องกัน SCP-XXX-TH ได้ผู้ติดเชื้อทุกคนจะได้รับการรักษาแค่เบื้องต้นหรือสวมใส่เสื้อผ้าในบริเวณที่ร่างกายติดเชื้อหรือเข้ารับการผ่าตัดเอาเนื้อจากบริเวณอื่นมาแปะติดตรงที่เกิด SCP-XXX-TH ผู้ที่เริ่มจะติดเชื้อจะถูกนำไปตรวจสอบและรับการรักษาต่อไป

รายละเอียด: SCP-XXX-TH เป็นโรคชนิดหนึ่งที่ไม่รู้จัก ผู้ติดเชื้อจะเกิดตุ่มที่เป็นรูขึ้นบริเวณร่างกายตามลำตัวมือแขนขาจำนวนมาก ส่วนมากพบบริเวณลำตัวส่วนบน มากกว่าาที่อื่น ผู้ติดเชื้อจะไม่มีอาการเจ็บปวดแต่จะแค่คันตรงที่เกิด SCP-XXX-TH การกระจายตัวของ SCP-XXX-TH จะอยู่รอบๆอวัยวะที่เกิดรูเท่านั้น การตรวจสอบ SCP-XXX-TH ของผู้ติดเชื้อไม่พบความผิดปรกติ ไม่ว่าจะไวรัสหรือแบคทีเรีย และจะหยุดการกระจายตัวเมื่อผ่านไปได้ 2 วัน

ในตอนนี้ยังไม่พบวิธีการแพร่กระจายของ SCP-XXX-TH เพราะ SCP-XXX-TH ไม่มีการแพร่กระจายโดยการสัมผัสหรือของเหลวหรือทางอากาศ ทำให้ผู้ติดเชื้อสามารถอยู่รวมกับคนอื่นๆได้ และดูเหมือนว่า SCP-XXX-TH จะเกิดกับแค่บางคนเท่านั้น เบื้องต้นสันนิฐานว่า SCP-XXX-TH อาจจะเกี่ยวกับการติดต่อทางคนที่มีพันธุกรรมเดียวกับผู้ติดเชื่อคนอื่นๆ และอีกต้องมีการตรวบสอบกันต่อไป

ภาคผนวก: SCP-XXX-TH โดนค้นพบครั้งแรกจากจนท.เบอร์ติสที่กลับมาจากการตรวจตราในพื้นที่ที่ต้องสงใสว่ามี SCP หลังจากที่เขากลับมาที่อาคารก็เกิดรูบริเวณฝามือทั้งสองข้างไปจนถึงไหล่ และต่อมาก็มีนักวิจัยอีก 4 คนที่อยู่คนละอาคารและไม่เคยพบเจอจนท.เบอร์ติสมาก่อนได้รับผลกระทบเดียวกัน

SCP-XXX-TH

ระดับ: Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ
เนื่องจากไม่สามารถเคลื่อนย้าย SCP-XXX-TH ได้ จึงมีคำสั่งให้สร้างโรงงานรอบๆพื้นที่บริเวณ SCP-XXX-TH เพื่อป้องกันไม่ให้บุคคลทั่วไปเข้าถึง SCP-XXX-TH ได้

รายละเอียด
SCP-XXX-TH คือพื้นที่ประมาณ 10 x 10 กิโลเมตร ซึ่งตั้งอยู่ในเมือง [ข้อมูลปกปิด] ประเทศ [ข้อมูลปกปิด]
พื้นบริเวณโดยรอบของ SCP-XXX-TH ประกอบด้วย หญ้าทั่วไปซึ่งเป็นสีชมพู ต้นไม้ซึ่งคาดว่าจะเป็นต้นแอปเปิ้ล กองหนังสือปกหนังซึ่งมากขึ้นลดลงไม่แน่นอน และส่วนกึ่งกลาง พบว่ามีต้นแอปเปิ้ลขนาดใหญ่ และมีสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์ (ต่อไปนี้เรียกว่า SCP-XXX-TH-1)(ดูปูมการสำรวจ XXX-TH-0182)
เมื่อใดก็ตามที่มีมนุษย์เข้าไปในพื้นที่ของ SCP-XXX-TH จะทำให้มนุษย์ผู้นั้น (ต่อไปนี้จะเรียกว่า SCP-XXX-TH-2) ถูก SCP-XXX-TH-1 ลากเข้าไปใต้ต้นไม้ และกระทำการ SCP-XXX-TH-3 (ดูปูมการทดลอง SCP-XXX-TH-N)
และ SCP-XXX-TH-1 จะกลายเป็น SCP-XXX-TH ตัวใหม่ทันที

ปูมการสำรวจ XXX-TH-0182
D-937 ได้เข้าไปในพื้นที่บริเวณของ SCP-XXX-TH แล้ว
ดร.ปีเตอร์:เอาล่ะ 937 นายลองหยิบหญ้ารอบๆกินดูซิ
D-937:เห้ย ดอกเตอร์ เอาจริงหรอ
ดร.ปีเตอร์:ใช่ รีบกินซะ
D-937 หยิบหญ้าสีชมพูรอบๆกิน แล้วระบุว่า "รสชาติไม่มี แต่พอกินแล้วรู้สึกได้บุญ"
ดร.ปีเตอร์:เอาล่ะทีนี้ ลองไปกินแอปเปิ้ลตรงนั้นสิ
D-937 หยิบแอปเปิ้ลที่อยู่พื้นซึ่งอยู่ใต้ต้นไม้มา เมื่อลองชิมแล้ว ระบุว่า "แอปเปิ้ลทั่วไป แต่กินแล้วรู้สึกอยากหาคู่"
ดร.ปีเตอร์:เอาล่ะ ลองเดินไปตรงกองหนังสืออีกเมตรกว่าๆนั่นสิ
D-937 เดินไป แล้วบอกว่า "ผมยังไม่สูงส่งพอ"

ฉันได้อยู่ในสถาบันนี้มาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว ในฐานะ "วัตถุ" อย่างที่พวกเขาเรียกฉันกับคนอื่นๆ ถึงบางอย่างจะไม่ใช่คนก็เถอะ…แล้วก็เรียกฉันด้วยตัวเลขที่พวกเขาตั้งขึ้นมา เลขของฉันมันอะไรนะ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็น 207 อยู่ในนี้ปลอดภัยก็จริง ไม่ต้องกังวลเรื่องพลังของตัวเองเพราะที่นี่ก็มีของแปลกๆเยอะ แต่ว่าวันๆไม่ได้ทำอะไรเลยนี่สิ อย่างมากก็ได้แค่ไปเดินเล่น น่าเบื่อจะตาย

"นอนคิดอะไรอยู่บนเตียงล่ะไอ้หนู" ลำโพงในห้องของฉันพ่นเสียงของคุณดอกเตอร์ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกำแพง

"ยุ่งน่า!" ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนที่จะกลับไปนอนคิดอะไรบนเตียงคนเดียวเหมือนเดิม

ถึงตอนแรกจะตื่นเต้นหน่อยๆที่มาได้อยู่ที่นี่ก็เถอะแต่ไม่มีอะไรทำทั้งวันแบบนี้ใครจะไปทนไหว ฉันจึงลองคิดย้อนกลับไปว่าเจออะไรบ้างเพื่อฆ่าเวลาอันแสนน่าเบื่อในทุกๆวัน ในตอนที่ฉันคิดอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยก็นึกออกอยู่เรื่องหนึ่ง ว่าเคยอ่านนิทานเรื่อง "นิทานของดอกบัวแดง" เมื่อนานมาแล้วหลายปีก่อนที่ฉันจะได้มาอยู่ในสถาบันนี้ ฉันพยายามไล่นึกเรื่องราวในวันนั้นไปทีละฉาก เรื่องมันเกิดขึ้นตอนแรกด้วย…

เรื่องวันนั้นเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนในแถบชานเมืองแต่ฉันจำไม่ได้ว่าที่ไหน จำได้ว่าวันนั้น อากาศเย็นเฉียบ ท้องฟ้ามืดครึ้ม และฝนก็มีทีท่าว่าจะตกได้ทุกเมื่อ ฉันได้แต่เดินร่อนเร่ทั่วเมืองอย่างไร้จุดหมายจนมาพบกับห้องสมุดเล็กๆแห่งหนึ่งตรงย่านตึกเก่าสักแห่งในเมือง สภาพค่อนข้างเก่าแต่คงเพราะได้รับการดูแลทำความสะอาดจึงดูไม่เก่ามากนัก ในห้องสมุดนั้นมีคุณยายบรรณารักษ์อยู่หนึ่งคน และคนอีก 2 ถึง 3 คนในนั้นแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจคนกลุ่มนั้นมากนัก และฝนมีทีท่าว่าจะตกหนักฉันจึงถือโอกาสเข้าไปหลบฝนด้วย

ด้วยความที่ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กฉันจึงตรงดิ่งเข้าไปหาหนังสือหมวดนิทานที่เป็นชั้นวางเล็กๆอยู่เกือบด้านในสุด ก็มีแต่นิทานสำหรับเด็กธรรมดาๆ หรือไม่ก็นิยายสำหรับเด็ก แต่มีนิทานอยู่เล่มหนึ่งที่ฉันไม่เคยได้ยินหรือเคยเห็นมาก่อน ปกเขียนว่า "นิทานดอกบัวแดง" แต่แปลกที่ว่านอกจากปกที่เป็นภาพวาดสีน้ำของดอกบัวแดงกับชื่อเรื่องก็ไม่มีอะไรบอกเลย แม้แต่ชื่อผู้แต่ง ผู้วาดภาพประกอบ หรือกระทั่งสถานที่ตีพิมพ์ ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ที่เอานิทานเรื่องนั้นมาอ่านระหว่างรอฝนหยุดตก เนื้อหาและภาพประกอบภายในฉันมั่นใจว่าต้องมาจากการตีพิมพ์แน่นอน ไม่ใช่มือเขียน ภาพประกอบก็ค่อนข้างสดใสและดูง่ายตามประสานิทานเด็ก แต่เนื้อหาฉันไม่ค่อยมั่นใจนักว่ามันสดใสหรือไม่

"ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งกลางหุบเขา มีบึงที่เต็มไปด้วยดอกบัวขาวกระจายอยู่ไปทั่ว โดยชาวบ้านจะเก็บดอกบัวมาขายอยู่ประจำ ทำให้หมู่บ้านนี้อยู่ได้โดยการขายดอกบัวให้หมู่บ้านต่างๆ แต่ก็มีเรื่องเล่าของชาวบ้านว่า บนยอดเขาที่สูงที่สุดของหมู่บ้านมีบึงน้ำที่มี ดอกบัวสีแดงขึ้นอยู่ซึ่งเป็นสิ่งประทานจากสวรรค์ และชาวบ้านเชื่อกันว่าหากได้ครอบครองดอกบัวแดงนั้นจะมีอายุยืน ไม่เจ็บไข้ได้ป่วยเป็นรางวัลตอบแทนที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคมาได้ ด้วยเหตุนี้จึงมีนักเดินทางมากมายที่พยายามปีนขึ้นไปบนยอดเขาลูกนั้นแต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จสักราย

วันหนึ่งมีนักเดินทางหนุ่มรายหนึ่งได้มาถึงหมู่บ้านแห่งนี้พร้อมความมุ่งมั่นอุตสาหะหมายว่าจะขึ้นไปถึงยอดเขาลูกนี้และนำดอกบัวแดงกลับลงมาให้ได้ เขาได้เริ่มออกเดินทางไปเรื่อยๆตามเส้นทางบนภูเขา ระหว่างทางมีทั้งป่าหนาทึบ ฝนตกหนัก ทางเดินลาดชัน แต่ก็ไม่ได้ลดความพยายามของเขาแต่อย่างใด เวลาผ่านไปเกือบ 3 วันเต็ม ใกล้ถึงยอดเขาเต็มที บนนั้นมีบึงบัวขาวอยู่ให้เห็นเป็นระยะๆ ในที่สุดเขาก็ปีนมาถึงยอดเขา การเดินทางของเขาก็สิ้นสุดลง แต่ว่า…บนยอดนั้นไม่พบสิ่งใดเลยนอกจากความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ดอกบัวสักดอก หรือบึงน้ำสักแห่ง ความพยายามของเขานั้นสูญเปล่า ด้วยความคิดที่ปั่นป่วนและไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เขาจึงพลัดตกลงมามีแผลจำนวนมากจนเขาแทบทนไม่ไหว และร่างที่ใกล้สิ้นลมของเขาก็ตกลงมาในบึงบัวขาวที่เขาเดินผ่านมาแล้ว

ทั้งบึงเต็มไปด้วยเลือด ดอกบัวขาวทั้งหมดถูกย้อมด้วยสีแดงฉาน

เขาตระหนักได้ว่านี่แหละคือบัวแดงที่เขาตามหา ก่อนที่ร่างนั้นจะหลับตาลงสู่ความมืดมิดไปตลอดกาล"

เมื่อฉันคิดได้ถึงตรงนี้แล้ว ฉันก็เศร้าอยู่เล็กน้อยที่ว่าฉากจบไม่ค่อยจะดีเท่าไร และตั้งคำถามกับตัวเองว่าตอนนั้นอ่านลงไปได้อย่างไร คงเพราะความเป็นเด็กไม่รู้ประสีประสา แต่ก็…ช่างมันเถอะ เริ่มง่วงแล้วสิ งีบสักหน่อยดีกว่า…

"แหมๆ หลับสบายเชียวนะไอ้หนู ก่อนจะหลับก็หัดห่มผ้าก่อนสิ" ดอกเตอร์ผู้ดูแล 207 พูดคนเดียวผ่านลำโพงก่อนที่จะข้ามห้องมาห่มผ้าให้ 207 แล้วจึงกลับไปห้องสังเกตการณ์ดังเดิม

บาร์ที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพ
คืนนี้มันก็กับเหมือนหลายๆคืน บาร์เปิดเพลงกล่อม เหล้าวิสกี้แรงแต่ไม่มาก ผู้คนที่เต็มร้าน ผู้ชายส่วนใหญ่ที่พยายามเข้ามาคุยกับชั้น แต่คืนนี้มันแตกต่างออกไป ชั้นได้หันไปเจอกับสายตาคู่นึง มันช่างเย้ายวน และ เซ็กซี่จริงๆ เธอคนนั้นดูเหมือนเธอจะต้องการสิ่งเดียวกับชั้น
ชั้นขยับเข้าไปข้างๆเธอ
ชั้นสั่งเครื่องดื่มให้เธอ
เราไม่ได้พูดกันแม้แต่คำเดียว
แต่ชั้นสัมผัสได้
….ริมฝีปากชมพูอันน้อยนิดของเธอ
แววตา
เส้นผม
ต้นคอ
ผิวที่ขาว
ตัวเธอที่ช่างดูเปราะบาง
เปราะปรางขนาดที่ว่าถ้ากอดเธอแรงเกินไปตัวเธอจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ยิ่งดูใกล้ๆชั้นยิ่งมีอารมณ์
อ่าาาาาา
จะทนไม่ไหวละสิ
เรามองตากันอีกครั้งนึง
และครั้งนี้ชั้นมั่นใจ
…ว่าเธอต้องการอะไร

ชั้นพาเธอกลับมาที่ห้องชั้น
ช่ายยยย
เราจะทำกัน
ถึงตอนนี้ชั้นจะเมามากแต่ก็ยังพอมีสติละนะ
อ่าาาาาา
ริมฝีปากสีชมพูอันน้อยนิดนั้นคืนนี้มันจะเป็นของชั้น
อืมมมมม อ่าาาา
ตอนนี้ชั้นสอดลิ้นเค้าไปเลีย ทุกๆที่ในปากของเธอ
มันหวานช่ำจนชั้นเผลอกัดริมฝีปากของเธอไป
ชั้นถลกเสื้อเธอขึ้น
เธอดูไม่ขัดขืน
ดูเหมือนเป็นการบอกอนุญาติให้ชั้นทำต่อ
ชั้นเริ่มเลียไปตามซอกคอและขบเบาๆ
ซี๊ดดดด…อื้อออออ…
ทำแบบนี้ทำให้เธอครางออกมาได้อารมสุดๆ
มือของชั้นไม่สามารถที่จะอยู่นิ่งๆได้แล้วตอนนี้
ชั้นจับคว้าบีบ และเล่นกับหน้าอกที่ได้รูปของเธอ อื้อออออ…อ่าาาาาา ดูเหมือนจะคัพDสินะ น่าอิจฉาจังเลย
ตอนนี้มือและปากของชั้นซนจนเธอลืมตัวครางออกมา นั้นยิ่งทำให้ชั้นมีอารามณ์ขึ้นไปอีก ชั้นเร่งเครื่องถอดกางเกงยีนของเธอออก หืม???
กางเกงในลายลูกไม้ซะด้วย ชั้นรีบเอานิ้วสอดเข้าไปและจูบที่ปากเธอเพื่อกลบเสียงครางอันเซกซี่นั้น
ชั้นทำมันอย่างแผ่วเบาและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ซี้ดดดด อืออออ
เสียงหายใจผสมเสียงครางที่ดังออกมาลั่นห้องของชั้น
ชั้นจัดการก้มเข้าไปเลียเพื่อปิดจ๊อบ
อืมมมม หวานจัง
ซี๊ดดดดด…หยุด…หยุดด
ห้ามไปก็ไม่หยุดหรอก
ซี๊ดดดดดด ถ้า..อ้าาา…คุณ..ไม่..หยุด..หนู…จะ
จะอะไร???
ส…อ้าาาาาาา ซี๊ดด
ส.เสร็จ…หนูเสร็จแล้ววว…

อืมมม

ดีมากเด็กน้อยเธอทำชั้นมีอารมมากเลยตอนนี้
หน้าตาเธอตอนนี้เซกซี่เป็นบ้า
แต่อย่าห่วงไปเลยคืนนี้ยังอีกยาว หึหึ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อืมมม ช่างเป็นคืนที่น่าจดจำ สาวเอเชียนี้มันสุดยอดจริงๆ
ชั้นหยิบบุหรี่ออกมาสูบที่ตรงระเบียงห้องพักของชั้น หลังจากเสร็จกิจไปนับไม่ถ้วน
ฟู่ววววววว
หวังว่าเธอ คงจะไม่คิดอะไรเกินเลยone night stand นะ
นี่ๆ ฉันหิวแล้วอะ มีอะไรให้กินไหม
ได้ๆแปปนึงนะ
ชั้นทิ้งบุหรี่แล้วเข้าไปในครัว
โทษทีนะ ชั้นมีแต่มาม่าน่ะ
ชั้นชอบมาม่า งั้นกินละนะ
ตามสบายเลย
เด็กหนอเด็ก
หืม
นั้น..
นั้นมันกระเป๋าหนังสือเธองั้นหรอ
ไหนดูสิ
หนังสือแพทย์หรือนี้เธอเรียนแพทย์ เด็กมหาลัยงั้นหรอ???
ถึงจะดูเป็นผู้ใหญ่ก็เถอะ แต่ที่จริงเป็นแค่เด็กมหาลัยสินะ
เด็กมหาลัยยยยยย ฮีฮี่ทำไมมีความสุขแบบนี้นะ
อายุหมื่นปี อิอิ
เดียวนะเมื่อกี้มันอะไร
การ์ดนี้มัน
ไม่น่า ไม่จริง เป็นไปไม่ได้
เ*ี้ยยยยยย
เวรละไงจริงๆแล้ว
เธอเป็นคนจากสถาบัน
แถมยังระดับ1อีกด้วย
และยังทำงานที่ไซด์เดียวกับเราอีก
นี้ทำอะไรรอยู่หนะ
!!!!!
ฮ่าๆจับได้แล้ว
เธอเข้ามากอดฉันจากข้างหลัง
ดูเหมือนเธอจะยังเมาอยู่สินะ
นี้ตัวเล็ก
หืม
ให้ชั้นไปส่งไหม
อืมมมม:)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หวัดดี ฉันชื่อMax caulfield(แม็ค คลอฟิวส์)เป็นเจ้าหน้าที่ภาคสนามของสถาบันSCP ชั้นเพิ่งย้ายจากศูนย์อเมริกามาศูนย์ไทยได้ไม่กี่เดือน และตอนนี้ชั้นเพิ่งไปมีอะไรกับคนในสถาบันและยังเป็นพนักงานระดับ1ซึ่งถือเป็นเรื่อง "ต้องห้าม" เป็นอย่างมาก
แต่ก็นะ
หนึ่งสัปดาห์ผ่านมาแล้ว
ตอนนี้ชั้นอยู่ในภารกิจแฝงตัวเข้าไปในสื่อต่างๆเพื่อหาเบาแสSCPs

ตั้งแต่ตอนนั้นชั้นไม่เจอเธอคนนั้นอีกเลย

คืนวันนั้นชั้นไปส่งเธอที่สภาณีรถไฟ
ชั้นหวังว่าจะลืมมันได้นะ
เหมือนๆกับone night stand อื่น
แต่ทำไมชั้นลืมไม่ลงกันนะ
หรือเป็นเพราะเธอ
…เป็นคนจากสภาบัน
เราเองที่อยู่ภาคสนามเลยไม่ค่อยได้เข้าไปในไซด์บ่อยเท่าไหร่นัก
พนักงานระดับ 1งั้นหรอ
สงสัยจังว่าเธอจะทำงานอะไร
สงสารเธอเหมือนกันนะ
ถูกหลอกให้มาทำงานกับองกร อันตรายๆแบบนี้
เธอคงยังไม่รู้ตัว
เห้อออออ บ้าจริง

เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว…

Hey max are you free??Do you want to eat lunch with us??

Yeah sure.

ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่มีคุณงานเสร็จช้าแน่

ไม่เป็นไร

แต่เก่งจริงๆเลยนะครับคุณแม็คพูดสเปนได้ชัดมากๆเลยนะครับ ผมนี้ตกใจเลย

พอดีเคยเรียนหนะ

ไทยก็ยังเก่งอีก สุดยอดไปเลยนะครับ
ว่าแต่คืนนี้คุณแม็คว่างไหมครับ

ขอโทษนะพอดีนัดเพื่อนไว้แล้วอ่ะ
.
.
.
คงไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

เฮ้ออออออออออออ เลิกงานแล้ววว
คงไม่มีงานอะไรเพิ่มอีกแล้วสินะ
นี่มันก็เย็นแล้วสินะ
….
เอะ…ความรู้สึกนี้
ชั้นเอาจับคอดู
อืมมมมม อ่าาาาา
ทำไมภาพเธอคนนั้นมันโผล่ขึ้นมาอีกแล้วนะ
ภาพตอนที่เรา…
แล้วก็…
แล้ว…
….
!!!!!!!
เ*ี้ย เ*ี้ย เ*ี้ย เ*ี้ย เ*ี้ย
บ้าจริง
ความทรงจำตอนนั้นมันชัดเกินไป!!!!!
กลับบ้านแล้วไปนอนพักซักหน่อยดีกว่า
(ติ้ง)
หืม เมลเข้า
กลับไซด์ ด่วนดร.Comixer
เวร
อะไรอีกละคราวนี้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เห้ออออ
นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็ตรวจสุขภาพประจำปีนี้เอง
ศูนย์แพทย์ๆ
อยู่แถวๆนี้สินะ
ตรงนี้ใช่มะ
ค่ะนั่งรอแปปนึงนะเดียวคุณหมอจะเรียกเข้าไปตรวจ
อืม
จะเจอไหมนะ…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ค่ะคนต่อไป
เชิญเข้ามาเลยค-
!!!!!
ปังงงง(เสียงปิดประตู)
เห้ยนั้นมันเธอเมื่อวันนั้นนี้
แถมยังปิดประตูใส่หน้าชั้นอีก!!!!
…
ขอเข้าไปนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อืมมม…เรานั่งเงียบในห้องตรวจนี้มาซักพักแล้วแฮะ รู้สึกอึดอัดชะมัด
ชั้นควรพูดอะไรก็ได้สินะ
พูดอะไรดีนะ?
พูดว่าอะไรดี..?
ฉันต้องพูดอะไรซักอย่าง..
แต่อะไรล่ะ?
…
แบบนี้ดีไหม
ให้คืนนั้นเป็นแค่ความทรงจำอันล้ำค่าของสองเราเถอะนะ…
…
เสี่ยวโคตร แถมยังฟังดูโง่บรม
…
งั้น…
คืนนั้นชั้นเมามากไปที่เราทำไปมันคือความผิดพลาดที่สวยงาม…
ไม่ไม่ไม่
ไม่มีทางที่ชั้นจะพูดแบบนั้น
…
เอองั้น
รู้ไหมที่นี้มีตัวประหลาดที่จะหักคอเธอถ้าเธอไม่จ้องมันอยู่นะ
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
นี้มันสถาณการ์ณฉุกเฉินนะเว้ย จริงจังหน่อยสิตัวฉัน

อะ..เหมือนเธอกำลังจะพูดบางอย่าง

แล้ว…
คุณ..

มาแล้ว
มันมาแล้ว

ทำงานอะไรหรอ..

หะ??
หูฝาดรึเปล่าเนี้ย
เอ่อคือ..ชั้นเป็น

ชั้นคิดว่าคุณต้องยอดมากแน่ๆเลย
เห็นจากแฟ้มว่าคุณมาจากอเมริกา
แถมประวัติการศึกษาก็ดีเยี่ยม
มาไทยได้ไม่กี่เดื่อนก็พูดไทยคล่อง

ไม่หรอก

แต่ชั้นคิดว่าคุณสุดยอดจริงๆนะ
ถึงแม้ว่าในนี้จะไม่ได้ใส่หน้าที่ก็เถอะ
แต่ที่นี้เหมือนจะมีความลับเยอะไปหมด
ชั้นอยากจะรู้จริงๆว่าเค้าทำอะไรกันที่นี้หนะ

…..
นั้นสินะ
ไม่รู้ว่าทำไม
แต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน
ว่าทำไมตอนนั้น..
ใบหน้าแสนสวยนั้นถึงมีน้ำตา
อะ!!!!
อยู่ดีๆเธอก็มาจับที่หน้าผากฉัน
ด้วยความตกใจชั้นรีบคว้ามือเธอไว้

หะ
!!!!!

ข..ข..ขอโทษ

เดียวชั้นจะทำกาารตรวจละนะ
ช่วยให้ความร่วมมือด้วยนะค่ะ

อืม
บ้าเอยๆๆๆๆๆๆ
ทำไมเสือผู้หญิงอย่างเราต้องมาเสียท่าให้เธอคนนี้ด้วยละเนี้ย
ไม่ว่าจะสุดสวยแห่งมอสโก
หรือนางแบบจากนิวยอกค์ ชั้นต่างก็เคยฟันแล้วทิ้งมาแล้วทั้งนั้น
แต่ทำไมเธอคนนี้ ชั้นถึง…
บ้าจริง

นี้อยู่นิ่งๆสิค่ะ

ขอโทษ
ก..ใกล้จัง
หน้าเธอใกล้มากเลย
….
….
ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำชั้นใจเต้นได้ขนาดนี้กันนะ

เสร็จแล้วละ

แต้งกิ้ว

อะนี้เอกสาร ตรวจเสร็จละ
…
!!!!เธอดึงชั้นเข้ามาใกล้

ไม่ต้องห่วงนะ
…
หนูไม่บอกใครหรอก…เรื่องที่เรามีอะไรกัน
แล้วเจอกันใหม่นะค่ะ
….
….
แล้วก็เป็นเราที่ต้องเขิลสุด
แพ้ราบคาบเลย
เห้อออออออออออ
.
.
.
.
…
ตอนนี้
เหนื่อยชะมัดกลับไปนอนดีกว่า

To be continued