SCP-207-TH เด็กชายเลือดดอกไม้

วัตถุ# SCP-207-TH

ระดับ: Safe

SCP-207-TH-1 มีลักษณะคล้ายกับดอกบัวแดงกำลังตูม

มาตรการกักกันพิเศษ: อาศัยอยู่ในห้องส่วนตัวขนาด 5x7x3 เมตร พร้อมห้องน้ำในตัว(ในไซต์-██) ภายในห้องมีเตียงนอนสำหรับ 1 คน , โต๊ะและเก้าอี้ทำงานส่วนตัว , แล็ปท็อปรุ่น ASUS ██████(เชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตได้แต่จำกัดเว็บไซต์) , โทรทัศน์ Samsung LED TV 24 นิ้ว รุ่น UA24H4003(สีดำ) , กล้องวงจรปิด 3 ตัว - ผนังด้านหนึ่งของห้องติดกระจกด้านเดียว ไว้สำหรับสังเกตการณ์

รายละเอียด: SCP-207-TH เป็นเด็กมนุษย์เพศชายสายพันธุ์มองโกลอยด์(คาดว่ามีสัญชาติ███)ปัจจุบันอายุ 15 ปี ส่วนสูง 162 เซนติเมตร น้ำหนัก 46 กิโลกรัม ปัจจุบันมี ดร.████ ดูแลอย่างใกล้ชิดภายในไซต์-██ รูปร่างภายนอกของวัตถุนั้นเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาทุกประการและมีระดับสติปัญญาที่ปกติตามวัย เว้นแต่ว่าเมื่อวัตถุเกิดแผลหรือได้รับบาดเจ็บ ตรงบริเวณแผลจะมีสิ่งที่มีลักษณะคล้ายดอกบัวสีแดง(N. nucifera)ที่ทำมาจากเลือดของวัตถุเอง(ต่อไปนี้จะเรียกว่า SCP-207-TH-1)งอกขึ้นมาในลักษณะที่ยังเป็นดอกตูม เมื่อ SCP-207-TH-1 บานแล้วจะพบว่าแผลบริเวณนั้นได้รับการรักษาแล้ว(กลีบของ SCP-207-TH-1 จะแห้งและร่วงทันทีหลังบานเสร็จ) ในภายหลังมีการตัดชิ้นเนื้อบางส่วนของ SCP-207-TH-1 ไปตรวจสอบ พบว่ามี DNA ตรงกับเลือดของ SCP-207-TH นอกจากนี้ยังพบว่าเซลล์เม็ดเลือดแดงของเขามีรูปร่างเหมือนดอกไม้(อาการคล้ายโรคลูคีเมียแต่ไม่ใช่กับตัววัตถุ) แต่ไม่พบปัญหาสุขภาพใดๆ

เซลล์เม็ดเลือดแดงของ SCP-207-TH

ภาคผนวก: SCP-207-TH เคยเป็นเด็กกำพร้าจนถึงปี ค.ศ.200█ ถูกเลี้ยงดูในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า██████(ในเมือง████) ก่อนหน้าที่ทางสถาบันจะรับเลี้ยงก็เกิดอุบัติเหตุเพลิงไหม้กับสถานเลี้ยงเด็กดังกล่าว ผู้เสียชีวิต ██ ราย(ในข่าวรายงานว่า SCP-207-TH หายสาบสูญ) ร่างของ SCP-207-TH ถูกพบโดยเจ้าหน้าที่ดับเพลิงระดับ 0(ชื่อ████)ใต้ซากอาคารสถานเลี้ยงเด็ก ในสภาพที่ SCP-207-TH-1 ขนาดใหญ่ห่อหุ้มทั้งร่างของ SCP-207-TH หลังพบวัตถุจึงส่งเรื่องไปให้ ดร.████ ทราบเรื่อง ในตอนแรกวัตถุ(ที่กำลังถูกหุ้มโดย SCP-207-TH-1) ถูกสังเกตการเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียว - 4 วันถัดมา SCP-207-TH-1 ก็บานออกและพบร่างของ SCP-207-TH นอนสลบอยู่ภายใน หลังจาก SCP-207-TH ได้สติ ก็พามาอาศัยอยู่ที่ห้องกักกันดังกล่าว

บทสนทนาระหว่าง ดร.████ กับ SCP-207-TH(เมื่อวันที่ 01/03/20██)

<เริ่มบันทึก>

ดร.████: สวัสดีชั้นชื่อ████ ตั้งแต่นี้เธอจะมาอยู่กับชั้นเพื่อความปลอดภัยของเธอเอง ไม่ต้องห่วงหรอก ที่นี่มี เอ่อ…ขอโทษนะ มีคนประหลาดๆแบบเธอเยอะ บางตัวก็หลุดโลกไปเลย พวกเขาเรียกเธอว่า SCP-207-TH สินะ แต่ชั้นไม่ค่อยชอบเลย , เธอมีชื่อเล่นมั้ย?

SCP-207-TH: ███ ครับ

ดร.████: เอาล่ะ███ เธอมีความสามารถแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่จำความได้เลยหรือเปล่า?

SCP-207-TH: ตั้งแต่จำความได้เลยครับ

ดร.████: แล้วมันมีแบบว่ารักษาแผลขนาดใหญ่ได้หรือเปล่า?

SCP-207-TH: ก็ได้ครับ ถ้าแผลเล็กๆดอกของมันก็เล็กตาม ไม่รู้สิครับ…ประมาณ 2-3 ชั่วโมงมันก็บานแล้ว ส่วนแผลใหญ่ๆนี่ผมนึกได้เรื่องนึงแต่ขอไม่เล่าดีกว่า…

ดร.████: ไม่ต้องกลัวหรอก เล่ามาได้เลย

SCP-207-TH: ผมก็นึกไม่ค่อยออกเพราะมันนานแล้ว…แต่เท่าที่จำได้คือผมเคยประสบอุบัติเหตุ จนต้องตัดข้อมือซ้ายเพื่อรักษาไม่ให้พวกแขนเน่าไปด้วยครับ แต่…ผมนึกภาพได้ลางๆ จำได้ว่าหลังตัดเสร็จประมาณ 3 วันก็มีดอกไม้สีแดงๆงอกออกมาตรงส่วนที่เคยเป็นข้อมือครับ มันอยู่อย่างนั้นอีกประมาณ 2 สัปดาห์แล้วค่อยบานครับ พอบานเสร็จก็เห็นว่าข้อมือตัวเองกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ผมมัวแต่ตกใจจนไม่รู้ว่ากลีบมันร่วงไปตอนไหน ถึงกับบอกกับตัวเองว่าไม่เคยโดนตัดข้อมือนะ(ผลุบยิ้ม)

ดร.████: (ก้มจดลงสมุดบันทึก)…แล้วเธอจำอะไรได้มั้ยตอนเกิดไฟไหม้?

SCP-207-TH: คือผมก็ไม่ค่อยมั่นใจครับ…มันเกิดขึ้นไวมาก ได้ยินแค่ว่าถังแก๊สในครัวมันระเบิด ไฟมันลามไวมาก ผมยังจำตอนที่ไฟไหม้บนตัวผมได้อยู่เลย(ลูบแขนตัวเองไปมา) แต่…ก็จำได้แค่นั้นครับ แล้วก็ตื่นมาอีกทีที่นี่ นึกว่าจะตายซะแล้ว ผมลืมถามไปเลยผมมาที่นี่ได้ยังไง?

ดร.████: อ๋อ…ดอกไม้ของเธอช่วยชีวิตเธอไว้น่ะ ตอนคนของเราเจอเธอก็ตกใจใหญ่เลยว่าดอกบัวอะไรจะใหญ่ขนาดนั้น เขาเลยส่งเรื่องมาให้ชั้นรู้น่ะ ตอนแรกก็สังเกตอย่างเดียวแหละเผื่อจะเกิดอะไรขึ้น พอมันบานออกก็เจอเธอนี่แหละ…ในสภาพที่ไม่มีแผลไฟไหม้นะ

SCP-207-TH: (พยักหน้าตอบรับ)

ดร.████: งั้นวันนี้พอแค่นี้นะ มีอะไรก็กดปุ่มเรียกได้เลย ชั้นจะคอยดูอยู่ห้องข้างๆ(ชี้ไปที่ปุ่มตรงหัวเตียง)

<จบการบันทึก>